مهمان سرای دو دنیا

اریک امانوئل اشمیت در آثارش به مرگ و نسبت زندگی با آن به اشکال مختلف پرداخته است. چیستی و چگونگی مرگ، به‌عنوان حقیقتی گریزناپذیر در زندگی همه‌ی انسان‌ها یکی از آن پرسش‌های فلسفی و مهمی است که رنگ کهنگی به خود نگرفته و کنجکاوی‌ها نسبت به آن کاسته نمی‌شود. به همین خاطر از جذاب‌ترین موضوعاتی است که از دیرباز مورد توجه اندیشمندان، هنرمندان و حتی مردم عادی بوده است.
در نمایشنامه‌ی «مهمان‌سرای دو دنیا»، چنان‌که از عنوانش نیز می‌توان حدس زد اشمیت حد فاصل میان مرگ و زندگی را دست‌مایه‌ی خلق نمایشنامه‌ای جذاب قرار داده است. اما «مهمان‌سرای دو دنیا» چگونه جایی‌ست؟ این مهمان‌خانه درست در مرز میان مرگ و زندگی بنا شده است! اقامتگاهی برای آن‌ها که نه زنده‌اند و نه مرده. بنابراین باید صبور باشند تا تکلیف‌شان مشخص شود؛ آیا خواهند مرد؟ یا اینکه به زندگی بازخواهند گشت؟ اشمیت برای ترسیم چنین موقعیتی، فضایی وهم‌آمیز را برگزیده است، میان رویا و واقعیت.
این نمایشنامه حکایت آدم‌هایی‌ست که به کما رفته‌اند. آن‌ها در زمان و مکانی نامشخص وارد یک مهمان‌سرا شده‌اند، چگونگی واردشدن به این مهمان‌خانه برای‌شان روشن نیست زمانی را که می‌توانند از آنجا خارج شوند نیز نمی‌دانند. در آنجا باید به انتظار سرنوشتی که برای‌شان مقدر می‌شود در انتظار بمانند. شاید به زمین برگردند و یا بمیرند.
شخصیت اصلی نمایش مردی است به نام ژولین، سردبیر یک روزنامه‌ی ورزشی که از سر نومیدی به الکل پناه برده است تا مرهمی بر ناکامی های خود بگذارد. همین مسئله کار دست او داده به‌دلیل رانندگی در مستی و تصادف با درخت، گذرش به میهمان‌خانه افتاده است. او خود را در مهمان‌سرا می‌یابد بی‌آنکه بداند چگونه اتاقی به نام او ثبت شده است و در همین حین با شخصیت‌های دیگری آشنا می‌شود که پیش از او به مهمان‌سرا آمده‌اند و آنجا منتظرند. صحبت‌های میان شخصیت‌ها و بده و بستان نظراتشان نه‌تنها بر خودشان تاثیر می‌گذارد بلکه بستری برای ایجاد سوال و اندیشه‌ی مخاطب نیز می‌شود.