لوکا مودریچ:زندگی نامه من

چیزهای زیادی درمورد روزهای اولیه زندگی من و بزرگ شدن در فقر، ترس از جنگ و زندگی‌ام به عنوان یک پناهنده نوشته شده است. درست است که چیز چندانی نداشتیم. این هم درست است که بمباران و ترس برای مدت زمانی طولانی بخشی از زندگی روزانه من بود. 5 یا 6 سال به عنوان پناهنده و در خانه‌های موقتی زندگی کردیم که آن را با مردم دیگری شریک بودیم که با همان تقدیر غم‌انگیز دست‌وپنجه نرم می‌کردند. اما با وجود تمام این مسائل، اشتباه است اگر بگویم زندگی بدی داشتم یا با مشکلات زیادی دست‌وپنجه نرم کردم. والدینم و تمام افرادی که اطرافم بودند و در آن 16 سال از زندگی من نقش داشتند، همگی دلیل خاطرات خوب و شیرین من از آن روزها هستند.


دوماگوی باشیچ فرد کتاب‌خوانی بود. پسرانی بودیم که تازه به بلوغ رسیده‌اند و او از ما هم می‌خواست کتاب بخوانیم! درآغاز، چنین درخواستی برایمان عجیب بود. از چنین چیزی خوشحال نشدیم اما مربی درموردش کاملا جدی بود. به ما یک کتاب می‌داد و یک هفته فرصت داشتیم آن را بخوانیم. بعد از آن، از ما آزمون می‌گرفت تا ببیند کاری که از ما خواسته را انجام داده‌ایم یا نه. تیم را دور یک دایره جمع می‌کرد و از هر بازیکن سوالی در مورد این فصل یا آن فصل می‌پرسید. می‌توانستیم کتابی که می‌خواهیم بخوانیم را انتخاب کنیم. همه کتاب‌ها را خیلی وقت پیش خوانده بود و می‌توانست خیلی سریع بفهمد آیا کسی راست می‌گوید یا نه. اگر کسی نمی‌توانست او را قانع کند که کتابش را خوانده‌، آن فرد را به خانه می‌فرستاد. قبول کردم کتاب رابینسون کروزوئه، هایدی و یک کتاب دیگر که اسمش را به خاطر نمی‌آورم را بخوانم. همه آنها را خواندم. می‌خواست به ما یاد دهد صرف‌نظر از این که خوشمان می‌آید یا نه، باید کاری که قولش را می‌دهیم را انجام دهیم!