برای همه چیز متشکرم

امروز بانوی سالخورده‏ای که بسیار دوستش ‏داشتم از دنیا رفت.
همیشه با خودم فکر می‏کنم : «بی‌اندازه به او مدیونم.» یا «بدون او شاید من اینجا نبودم.» با خودم می‏گویم: «او خیلی برایم ارزشمند است.»
ارزش داشتن، مدیون بودن، آیا قدردانی اینچنین قابل اندازه‌گیری است؟
آیا به اندازۀ کافی از او تشکر کرده‏ام؟ تا جایی که لازم بود حق‌شناسی‏ام را به او ابراز کرده‏ام؟ آیا به اندازۀ کافی به او نزدیک بوده‏ام؟ یا به انداز‌ۀ کافی حضور مداومی در کنارش داشته‏ام؟
به ماه‏های آخر فکر می‏کنم، به واپسین روزها. به مکالماتمان، لبخند‏هایمان، سکوتمان. به لحظاتی که با هم تقسیم کردیم. باقی همه از بین رفته است. لحظاتی که دلتنگشانم.
سعی می‏کنم روزی را که متوجه شدم چیزی تغییر کرده، به یاد بیاورم. روزی که فهمیدم از آن پس زمان به شماره می‏افتد و فرصت زیادی باقی نیست.
ناگهان از راه رسید. در یکی از همین روزها بود.
البته نمی‏گویم بدون هیچ نشانه‏ای از قبل. گاهی میشکا وسط اتاقش می‏ایستاد، گیج و سردرگم، انگار دیگر نمی‏دانست از کجا شروع کند، گویی آیین اغلب تکراری، ناگهان از یادش می‏رفت. قبلا وسط جمله‏ای مکث می‏کرد، انگار واقعا با چیزی ناپیدا و غیر قابل رؤیت مواجه می‏شد. دنبال واژه‏ای می‏گشت و به واژۀ دیگری می‏رسید، و یا هیچ واژه‏ای را نمی‏یافت و با خلاء روبه‌رو می‏شد، گویی با دامی روبه‌رو می‏شد که می‏بایست دورش می‏زد. اما در تمام این مدت، او در خانه‏اش تنها زندگی می‏کرد. مستقل. و به خواندن ادامه می‏داد، به تماشای تلویزیون و پذیرایی از افرادی که به دیدنش می‏آمدند.
و بعد، آن روز پاییزی، که چیزی از قبل اعلام نشده بود.
پیش از آن، همه چیز روبه‌راه بود. پس از آن هیچ چیز.