انسان و سمبول هایش (متن کامل)

اگر رفتار یک انسان روان‌نژند را زیر نظر بگیرید، به نظرتان می‌رسد که همۀ رفتارهای او آگاهانه و از روی قصد انجام می‌گیرد. درحالی‌که وقتی از او جویا می‌شوید پی می‌‌برید که از رفتار و اعمال خود باخبر نیست یا اصلا قصد دیگری در ذهن داشته است. گوش می‌کند ولی نمی‌شنود، نگاه می‌کند ولی چیزی نمی‌بیند و در عین داشتن معلومات، آدمی بی‌اطلاع است. آن‌چنان این مثال‌ها فراوان و عادی هستند که یک متخصص به این نتیجه می‌رسد که محتویات ذهنِ ناخودآگاه طوری عمل می‌کند که انگار این اعمال از خودآگاه سرزده‌اند و هرگز نمی‌توان اطمینان حاصل کرد که آیا افکار، گفتار و رفتار ما از خودآگاه سرمی‌زند یا نه.
رفتارهای این‌چنینی موجب می‌شود که بسیاری از پزشکان گمراه شوند و اظهار کنند که همه گفته‌های بیماران هیستریک دروغ محض است. بی‌گمان این‌گونه افراد بیش از افراد عادی حرف‌های نادرست می‌زنند، اما به کار بردن کلمه‌ی «دروغ» واژه مناسبی نیست بلکه درواقع وضعیت ذهنی آنان پدید آورنده رفتارهای ابهام‌آمیز است، چون خودآگاهی این گونه بیماران با دخالت ناخودآگاه دچار تیرگی‌ای می‌شود که غیرقابل پیش‌بینی است.
از جنبه‌ی تاریخی نخستین بار بررسیِ رؤیا بود که روان‌شناسان را قادر ساخت که به تحقیق در جنبه‌‌ی ناخودآگاه رخدادهای روانی خودآگاه بپردازند.
بر پایه چنین شواهدی است که روان‌شناسان می‌انگارند که انسان دارای روان ناخودآگاه است، هرچند که کثیری از دانشمندان و فلاسفه وجود آن را انکار می‌کنند. آنان ساده‌دلانه این گونه استدلال می‌کنند اگر این فرض درست باشد آن‌وقت دو «موضوع» (یا چنان که متداول است) دو شخصیت در هر فرد واحد وجود دارد. در واقع نظر آنان کاملا درست است و مقصود ما نیز همین است.