15 قصه از کلیله و دمنه (قصه های قشنگ و قدیمی19)،(16*16)

روزی بود و روزگاری. درویشی بود به نام “یونس”. او در کلبه ی کوچکی زندگی می کرد. درویش مرد فقیر و ساده ای بود. کاری به کار کسی نداشت و روزگار می گذراند.

یونس همسایه ای داشت که بازرگان بود و کارش خرید و فروش روغن و عسل. بازرگان، درویش را دوست داشت و به او احترام می گذاشت. هروقت او را می دید، با هم سلام و احوالپرسی می کردند و کمی با هم حرف می زدند. درویش با اینکه فقیر بود، از زندگی اش راضی بود و خدا را شکر می گفت. بازرگان دلش می خواست به یونس کمک کند. برای همین هم هرروز صبح مقداری عسل برای درویش می فرستاد. یونس مقداری از آن را با نان می خورد و بقیه اش را در کوزه می ریخت.

روزها و هفته ها گذشت. هرروز عسل کوزه بیشتر می شد.

بالاخره روزی رسید که کوزه پر از عسل شد.

یونس به کوزه بزرگش نگاه کرد و گفت: «من که به این همه عسل احتیاجی ندارم. بهتر است آن را به کسی بدهم که از من محتاج تر باشد.» ولی هرچه فکر کرد، هیچ کدام از همسایه ها را آن قدر محتاج ندید.

او به کوزه نگاه می کرد و به فکر فرو رفته بود. کم کم نظرش عوض شد. با خود گفت: «ای بابا… همه ی همسایه ها زن و بچه دارند و دستشان به دهنشان می رسد. از همه فقیرتر و تنهاتر منم. بهتر است این کوزه ی عسل را به بازار ببرم و آن را بفروشم… فکر کنم پانزده کیلویی بشود… خب… حتما سی درهم از من می خرند… با این پول می توانم پنج تا گوسفند بخرم… الان تابستان است و همه جا پر از علف و پوست هندوانه و خربزه… تا می توانم به آنها غذا می دهم و چاق و چله شان می کنم…