گمشدگان (کتاب ششم:دوره ی خطر)

گوین به دنیلا گفت: «قرار نیست ما بمیریم. منظورم من و توییم. در اینترنت دیدم. الکسی و آناستازیا همراه بقیه خانواده کشته و دفن نمی‌شوند. اون‌ها گمشدند.» و رو به یونا کرد و گفت: «به نظرت کاری که گری و هاچ انجام دادند، درست نبود؟ قرار بوده تاریخ این شکلی ادامه داشته باشه؟»
کاترین پرسید: «تو کی اینترنت رو دیدی؟ من و یونا امروز دیدیم- منظورم امروز که خانه بودیم- اون‌جا نوشته بود هیچ‌یک از رومانف‌ها زنده نماندند!»
گوین با تعجب به او نگاه کرد و گفت: «چی؟ نه -من همین دیروز نگاه کردم- دیروز که در قرن بیست و یکم بودم-»
چیپ گفت: «یعنی از دیروز تا امروز چیزی تغییر کرده؟»
یونا گفت: «یعنی گری و هاچ راهی به خارج از زندان زمان پیدا کردند و همه چی رو به هم زدند؟»
گوین به ناله افتاد.
دنیلا گفت: «چی شده؟»
گوین ناله‌کنان گفت: «تقصیر من بود! همه‌اش تقصیر من بود! تقصیر من بود که باعث شدم همه بمیریم!»
و روی تخت‌اش افتاد و با ردیاب نگرانش یکی شد.