کتابچه پاد زیبایی شناسی

پاد-زیبایی‌شناسی نوعی رابطه‌ی فلسفه با هنر است که بر پایه‌ی آن، هنر خود مولد حقیقت‌هاست. پاد-زیبایی‌شناسی هنر را به‌صورت شیء یا موضوع فلسفه درنمی‌آورد و به‌جای پرداختن به تأملات زیبایی‌شناختی دقیقا به توصیف تأثیرهای درون‌فلسفه‌ای می‌پردازد که هستی مستقل اثرهای معین هنری را از خود به‌جا می‌گذارد.
عنوان «پاد-زیبایی‌شناسی» کمی نا آشنا به نظر می‏رسد. این مفهوم در بینش بدیو به برداشتی از آفرینش هنری اشاره دارد که نگره‌ی «بازتاب/ رابطه با دیگری» را رد می‏کند اما درعین‌حال در واکنش به موضوع تقلید یا بازتاب‌دادن شاعرانه‌ی « طبیعت» به تأیید درون‏بودی و تک‏بودن هنر می‏پردازد. هنر ازآن‏رو درون‏بودی است که حقیقت آن در بی‏میانجی‏بودنش در اثر هنری مورد نظر داده شده است؛ و ازآن‏رو تک است که حقیقت آن در خود هنر و تنها در خود هنر یافته می‏شود. زنده‏شدن دوباره‌ی مفهوم ماده‏باورانه‌ی «زیبایی‏شناسی» از اینجا سرچشمه می‏گیرد. نگاه او به پیوند میان فلسفه و هنر به بن‌مایه‌ی تعلیم‏گرایی بسته است که به ادعای او به‌گونه‏ای کاربرد دارد که بتواند شکل‏های شناخت را به‌شیوه‏ای بیاراید که نوعی از حقیقت بتواند سوراخی در آن ایجاد کند.
برای بهره‏گیری شایسته از این کتاب که بر خلاف کوچکی ظاهر، دربردارنده‌ی مفهوم‏های پیچیده و گسترده‏ای است، باید تا آنجا که ممکن است در راه شناخت مفهوم‏ها و اصطلاح‏هایی که در آن به کار گرفته شده‏اند پیش رفت. برای دستیابی به این هدف به جای پیشگفتار مقاله‏ای روشنگر از یک منتقد و به جای پسگفتار سه مقاله از سه منتقد دیگر را با هم می‏خوانیم.