پروفسور شخلی و دستیارش خل خلی 3 (داستان هایی فلسفی درباره ی هنر)

-خل خلی، تو داری توی یه آکادمی فلسفه کار می کنی؛ هنوز نمی دونی هر چیز زیبایی اثر هنری نیست؟

-واقعا پروفسور؟ عمه ام چی پروفسور؟ عمه ی من هم اثر هنری نیست؟

-کامپلیتلی متاسفم! با وجود علاقه ای که به عمه ات پیدا کرده ام، باید بگم ایشون هم اثر هنری نیست!

-پروفسور، خیلی غم انگیزه! یعنی غروب آفتاب، اون آدم برفی که سه سال پیش با هم درست کردیم، یا مثلا بستنی آدامسی هایی که من اون قدر قشنگ با آلبالو تزئین می کنم، هیچ کدوم اثر هنری نیستن؟

خل خلی کلاه هالووینش را برداشت و شنلش را هم درآورد.

پروفسور لباس ها را برداشت و شروع کرد به پوشیدنشان.

-نه، اون قدر هم غم انگیز نیست خل خلی.

دیگر لباس را کامل کامل پوشیده بود و داشت پرها و آویزهایی را هم که خل خلی به خودش آویزان کرده بود، یکی یکی برمی داشت.

-اتفاقا کامپلیتلی هیجان انگیزه خل خلی!

-چی اش هیجان انگیزه پروفسور؟ من می خواستم مایه ی افتخار آکادمی باشم! اون وقت من اثر هنری نیستم، ولی اون تابلوی مسخره ی روی دیوار که خیلی هم زشته اثر هنریه؟

پروفسور شخلی هی این ور و آن ور می پرید و ژست می گرفت.

بالاخره در حالت جالبی ثابت شد و گفت: «هاهاااا! خل خلی. کارآموز عزیزم، این رو هم توی دفترچه ات یادداشت کن و بعد بیا یه عکس از من بگیر.»

-چشم پروفسور. چی بنویسم؟

-بنویس عمه ی عزیزم…

-چی پروفسور؟

-ااهه! هولم می کنی خل خلی! کامپلیتلی این جمله ی بعدی ام بود. فعلا این رو بنویس: هر اثر هنری حتما نباید زیبا باشد و هر چیز زیبایی اثر هنری نیست. نوشتی؟

(هر اثر هنری حتما نباید زیبا باشد و هر چیز زیبای اثر هنری نیست!)

-اوممم! بله پروفسور. این رو برای عمه ام بنویسم؟ ناراحت نمی شه بهش بگید اثر هنری نیست؟