هنر درمان (نامه ای سر گشاده به نسل جدید روان درمانگران و بیمارانشان)

یالوم در این کتاب درمان را یک هنر می‌داند نه یک روش خشک و بی‌ذوق و زننده. هنر به‌مثابه درمان چگونه ممکن است و چه نتایجی خواهد داشت؟ برای پرداختن به این بحث به سراغ کتاب هنر درمان می‌رویم ‌تا ببینیم یالوم‌ بین هنر و درمان و در نهایت هنر درمان چه نسبت‌هایی را کشف می‌کند و در این کتاب هنر را به چه معنایی به کار می‌برد. برای فهم این موضوع به یکی از فصول کتاب پیش رو مراجعه می‌کنیم. مفهوم همدلی. یا از پنجره‌ی بیمار به جهان نگاه‌کردن. شاید بسیاری از ما مفهوم همدلی را نوعی شفقت یا ترحم در نظر بگیریم، یا درک و شعور متعارف چنین مفهومی را به‌منزله‌ی نوعی دلسوزی برای دیگران مورد استعمال قرار دهد. اما باید گفت در کتاب هنر درمان مفهوم همدلی چنین دلالتی ندارد. می‌توان به جای بیمار در عبارت فوق از مفهوم دیگری یاد کرد که یکی از مفاهیم بنیادین در روان‌کاوی وجود‌شناسانه‌ی یالوم است. از پنجره‌ی دیگری به جهان نگاه‌کردن هیچ‌گونه شباهتی به شفقت یا ترحم ندارد. در مفهوم همدلی به معنای کشف حضور دیگری، نوعی مکاشفه‌ی وجودی نهفته است. به این معنا که روان‌درمانگر‌ با همدلی یا از پنجره‌ی دیگری به جهان نگاه کردن، درکی از بیمار خود به دست می‌آورد که هم به شناختی مضاعف منجر می‌شود و هم به روند بهبود و تسریع درمان کمک می‌کند. همدلی به معنای ترحم‌آمیز آن نوعی در و پنجره بستن به روی دیگری است. همدلی در نوع دلسوزانه هیچ شناختی را منجر نمی‌شود. دو سوژه بیرون از هم برای هم دلسوزی می‌کنند. شاید این دلسوزی و شففت، نوعی التیام باشد اما هرگز درمان را نتیجه نخواهد داد. به همین دلیل است که یالوم به‌زیبایی و به‌شکل آگاهانه از این عنوان در روند درمان به‌مثابه نوعی تجربه‌ی اگزیستانسیال یاد می‌کند. همدلی به معنای کشف حضور دیگری و از خود بیرون‌رفتن و از پنجره‌ی دیگری به جهان نگاه کردن یک ‌هنر است. به این معناست که یالوم از هنر درمان سخن می‌گوید...