نوشتار زنانه؛بداهه گویی در مه (نقد رادیکال 2)

اندیشه‌ی انتقادی چیزی نیست جز زبانی دفرم، متکثر، منتشر و از نگاه منطق مسلط، بی‌معنی و متناقض. «نوشتار زنانه» تلاش دارد سازواره‌ای (یا شاید هم ناسازواره‌ای؟) جدید از تکه‌ها و زباله‌های اندیشه بنا کند؛ هفت پاره از هفت تصویر یا تلی از تصاویر شکسته. پاره‌های هفت‌گانه‌ی این کتاب، از میان قرائت آثار نویسندگانی ناساز و کلنجاررفتن با ایده‌هایی که پژواک صدایشان از خلال قرن به گوش می‌رسد، از ارتباط نوشتار زنانه با سیاست، فرهنگ، کمدی، منفیت، بیگانگی و… می‌گوید؛ منظومه‌ای از تکه‌پاره‌های نویسندگانی چون ژرژ باتای، جیمز جویس، صادق هدایت، ویلیام شکسپیر، ژان آنوی، سوفوکل، خاقانی، هسیود، الن سیکسو، ژولیا کریستوا و…