نبرد من

اشتباه است اگر تصور شود که پیروان و هواداران احزاب سیاسی گوناگون که می‌کوشند شرایط مردم آلمان را بهبود بخشند، یا حتی همه‌ی رهبرانشان، در ذات خود بدند یا بر خطا هستند. فعالیت این کسان حتی در بهترین حالت محکوم به شکست بوده است، صرفا به دلیل این واقعیت که آنها هیچ چیز جز دردنمون‌های مرض کلی ما را نمی‌بینند و کوشش کرده‌اند که نشانه‌ها و دردنمون‌های بیماری را درمان کنند حال آنکه علت واقعی بیماری را نادیده انگاشته‌اند. اگر بررسی روش‌شناختی از خطوطی به عمل آوریم که امپراتوری سابق در راستای آن بسط و گسترش یافت، پس از یک تحلیل سیاسی دقیق و باریک‌بینانه پی می‌بریم که فرایندی از فساد و تباهی درونی حتی در هنگامی آغاز شده بود که امپراتوری متحد شکل می‌گرفت و ملت آلمان پیشرفت بیرونی شتابانی را آغاز کرده بود. در آن زمان به‌رغم موفقیت سیاسی آشکار و به‌رغم ثروت اقتصادی فزاینده، موقعیت کلی رو به افول نهاده بود. در انتخابات رایشتاک (مجلس ملی آلمان) شمار فزاینده‌ی آرای مارکسیستی حاکی از آن بود که ورشکستگی درونی و فروپاشی سیاسی در آن زمان به سرعت نزدیک می‌شد. همه‌ی پیروزی‌های احزاب بورژوایی کذایی بی‌ثمر بود، نه‌تنها به دلیل آن که این احزاب نمی‌توانستند از افزایش عددی توده‌ی فزاینده‌ی آرای مارکسیستی جلوگیری کنند، یعنی حتی هنگامی که احزاب بورژوایی در پای صندوق رای به پیروزی رسیدند، بلکه عمدتا از آن رو که این احزاب خود آلوده به میکرب انحطاط بودند. گرچه دنیای بورژوایی کاملا از آلودگی خبر نداشت اما به ویروس مرگبار اندیشه‌های مارکسیستی آلوده شده بود. علت این را که گاه این احزاب آشکارا از خود مقاومت نشان می‌دادند باید در ستیز رقابت‌آمیز میان رهبران سیاسی جاه‌طلب جست، نه آن علت را در هیچ گونه مخالفت اصولی میان معارضانی یافت که تصمیم داشتند تا پایانی تلخ و مرگبار با یکدیگر بجنگند.