نامه به پدر

شاید تو هم آن شبى را به‌خاطر داشته باشى که آب مى‌خواستم و دست از گریه و زارى برنمى‌داشتم، قطعا نه به این دلیل که تشنه بودم، بلکه مى‌خواستم شما را بیازارم و کمى هم خود را سرگرم کنم. تهدیدهاى خشنى که بارها تکرار شد بى‌نتیجه ماند. مرا از تختخواب پایین آوردى به بالکن بردى و مرا با پیراهنِ خواب لحظه‌اى پشتِ درِ بسته نگه‌داشتى. نمى‌خواهم بگویم که این کار اشتباه بزرگى بود. شاید برایت غیرممکن بود آسایش شبانه‌ات را به روش دیگرى بازیابى. با یادآورى این خاطره فقط مى‌خواهم روش‌هاى تربیتى و تأثیرى را که بر من داشتى یادآورى کنم. احتمالا واکنش تو کافى بود تا شب‌هاى دیگر چنین نکنم، ولى در درون کودکى که من بودم، زیانى به بار نشست. برطبقِ طبیعتم هرگز نتوانسته‌ام رابطه دقیقى بین آن وقایع پیدا کنم. آب خواستنِ بدون دلیل، به گمان من امرى طبیعى بود و بیرون در ماندن بسیار وحشتناک. حتا تا سال‌ها بعد هم از این اندیشه دردناک رنج مى‌بردم که این مرد قوى‌هیکل که پدرم باشد چگونه توانست در آنى‌ترین محاکمه، بى‌انگیزه، مرا از تخت‌خواب بیرون کشد و در آن ساعت شب در بالکن بگذارد، حتما در چشم‌هاى او هیچ بودم … همه کودکان پشتکار و شهامت طولانى‌مدت براى دست یافتن به مهربانى را ندارند و قطعا این به هیچ گرفتن کودک، نه‌فقط هنگامى که کودک کودک بوده، بلکه قطعا در دیگر مراحل زندگى باید به داورىِ مستبدانه‌اى منجر شده باشد که براى پدر مى‌نویسد:
اگر داورى‌هایت را درباره من جمع‌بندى کنى به این نتیجه مى‌رسى آن‌چه از آن‌ها شکایت دارى به‌راستى اعمال نامناسب یا آزاردهنده من نیست (شاید به استثناء برنامه اخیر ازدواجم) لیکن تو از سردى و قدرناشناسى و غیرمعمول بودن من گله‌مندى.