می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

اولین خودبازبینی‌ام چه زمانی شروع شد؟ ایمیل‌هایم را زیرورو می‌کردم که به ایمیلی برخوردم مربوط به ده سال پیش. می‌گویند وقتی بیش از حد آسیب ببینیم به‌جای درمان زخم‌هایمان سعی می‌کنیم آن‌ها را فراموش کنیم. این اتفاق برای من هم افتاده بود، چون یادم نمی‌آمد در این ایمیل چه‌چیزی را توصیف کرده بودم.
از زمان تولد مبتلا به اگزما بودم. در آن زمان اگزما مانند حالا رایج نبود. بنابراین دکترها تشخیص اشتباه می‌دادند و آن را یک خارش گذرا تلقی می‌کردند. سال‌ها طول کشید تا توانستند تشخیص درست دهند.
چروک‌های کنار بازو و پاهایم و همچنین دور چشمانم معمولا در اثر خشکی قرمز بود. هرازگاهی همکلاسی‌هایم من را مسخره می‌کردند و می‌گفتند: «چرا پوستت این شکلیه؟ حال آدم رو بهم می‌زنی.»
در دبیرستان من و دوستانم عضو یک گروه آنلاین بودیم. یک بار اعضای اصلی گروه که آن‌ها را نمی‌شناختم، بحثشان را به من اختصاص داده بودند و تحقیرم می‌کردند. تک‌تک جمله‌هایشان را به یاد ندارم اما حرف‌هایی شبیه این بود که: «صورتش نشون نمیده اما اندامش چاقه.» یا «بیشتر باید خودت رو بشوری، مخصوصا آرنج‌هات رو، چون سیاه و حال‌به‌هم‌زن شدن.» و از این قبیل حرف‌ها. از این‌که این‌گونه ظاهرم را قضاوت می‌کردند کارد به استخوانم رسیده بود.
آن دوران از حافظه خودآگاهم پاک شد، اما از آنجا که عادت دارم هرشب آرنج‌هایم را بسابم و در طول روز هزاران بار در آینه به خودم نگاه کنم تا ببینم چیزی روی صورتم نباشد، نشان می‌دهد که خاطراتم در ضمیر ناخودآگاهم جا مانده است. همیشه نگرانم که در نظر دیگران چگونه به چشم می‌آیم. این خودبازبینی من را تا حدی رسانده است که صدای خودم را ضبط می‌کنم تا ببینم چگونه حرف زده‌ام. هیچ‌چیز بیشتر از این من را نمی‌ترساند که بفهمم وقتی رنج می‌کشم، کسی مسخره‌ام کند.