موسیقی آب گرم

بوکوفسکی داستان «سیاست» را این‌طور آغاز می‌کند:

وقتی در کالج لس­آنجلس درس می­خوندم، درست قبل از جنگ جهانی دوم، نازی شده بودم. هر چند فرق هیتلر رو با هرکول نمی­دونستم، و اصلاً برام اهمیتی هم نداشت؛ اما حوصله­ام از دست میهن­پرست­هایی که می­گفتن باید به جنگ اهریمن رفت، سر رفته بود. برای همین هم تصمیم گرفتم ساز مخالف کوک کنم. البته حتی به خودم زحمت مطالعه درباره­ی هیتلر رو هم نداده بودم؛ فقط هر چیزی که احساس می­کردم شیطانی و جنون‌آمیزه من­ رو به خودش جذب می­کرد. به­هر­حال، من بی­هیچ اعتقاد سیاسی­ای، فقط برای دررفتن از گیر جریان­های معمول، نازی شده بودم.
در داستان «شاعر بزرگ» خبرنگار از شاعر معروف می‌پرسد:
_ برنی، تو هنوز چیز می­نویسی؟
_ من همیشه می­نویسم.
_ طرف­دارهات مزاحمت نمی­شن؟
_ بعضی وقت­ها زن­ها پیدام می­کنن، ولی زیاد اینجا نمی­مونن.
_ کتاب­هات خوب فروش می­رن؟
_ من پولم رو حق­التألیفی می­گیرم.
_ به نویسنده­های جوون چه توصیه­ای داری؟
_ خوب بنوشن، تنها نخوابن، و سیگار زیاد بکشن.
_ توصیه­ات به نویسنده­های کارکشته چیه؟
_ اون­ها اگه هنوز زنده­ان، به توصیه­ی من احتیاج ندارن.

و در داستان « ورود و خروج و پایان» می‌نویسد:
وقتی برگشتم تا لیست پرواز رو چک کنم دیدم یک­سوم فرودگاه مست­اند. مدل موها، همه به­هم­ریخته بود. یکی داشت عقب­عقب راه می­رفت: مست بود، و به این امید که با سر بخوره زمین و ضربه­ی مغزی بشه داشت همین­طور­عقب­عقب می­اومد. ما همه سیگار روشن کردیم و در انتظار شکستن سرش تماشاش کردیم. با خودم فکر کردم که اول کدوم­مون می­ره سراغ کیف پولش. یارو خورد زمین و جماعت رفتن سراغش تا لختش کنن. فاصله‌اش با من دورتر از اونی بود که ارزش رفتن داشته باشه. برگشتم توی میخونه. مرد سیاه­پوست رفته بود. بغل­دست من دو نفر داشتن بحث می­کردن. یکی­شون برگشت طرف من، پرسید:« تو درباره­ی جنگ چی فکر می­کنی؟» گفتم:« جنگ چیز بدی نیست.»
_ جدی؟
_ آره. وقتی سوار تاکسی می­شی، داری می­جنگی. وقتی یه نون می­خری، داری می­جنگی. وقتی الواطی می‌کنی داری می­جنگی. ولی به هر حال، آدم بعضی وقت­ها به تاکسی و نون و الواطی احتیاج پیدا می‌کنه.