ما تمامش می کنیم

یک پایم را روی لبه پشت‌بام گذاشته‌ام و از طبقه‌ی دوازدهم خیابان‌ها بوستون را نگاه می‌کنم. نمی‌توانم به خودکشی فکر نکنم.
نه، نه در مورد خودم. زندگی‌ام را آن‌قدر دوست دارم که بخواهم ادامه‌اش بدهم.
بیشتر در مورد دیگران فکر می‌کنم و این‌که درنهایت، چطور تصمیم می‌گیرند به زندگیشان پایان بدهند. آیا بعدا برای این تصمیمشان تاسف می‌خورند؟ حتما درست پس از آن‌که اقدام به این کار می‌کنند و یک لحظه پس‌از آن‌که کار شروع می‌شود، هنگام سقوط آزاد سریع، کمی احساس پشیمانی می‌کنند. آیا درحالی‌که زمین به سرعت به طرفشان می‌آید، به زمین نگاه می‌کنند و می‌گویند: «عجب غلطی کردم. چه فکر مزخرفی بود؟»
گمان نمی‌کنم این‌طور باشد.
من خیلی به مرگ فکر می‌کنم؛ به‌خصوص، امروز که تازه- همین دوازده ساعت پیش- جانانه‌ترین سخنرانی تمجید در مراسم خاکسپاری را که اهالی پلتورای مین تاکنون شاهدش بوده‌اند، ایراد کرده‌ام. خب، شاید جانانه‌ترین سخنرانی نبود و می‌توانست ناموفق‌ترین سخنرانی هم به حساب بیاید. گمان می‌کنم بستگی به این دارد که نظر مادرم را بپرسید یا نظر مرا. مادرم که احتمالا تا یک سال، با من صحبت نخواهد کرد.
آن من بودم. من لی‌لی بلوم هستم و اندرو پدرم بود.
امروز به‌محض این‌که در مراسم خاکسپاری در جایگاه تمجید از او صحبت کردم، یک بلیت هواپیما، مستقیم به مقصد بوستون گرفتم و اولین پشت بام بلندی را که توانستم پیدا کنم، تصاحب کردم.
وقتی آسمان آن‌قدر صاف است که می‌توان شکوه کائنات را به معنی واقعی کلمه حس کرد، مرگ پدر، هم‌اتاقی زجرآور و سخنرانی پرسش‌برانگیزم در مراسم خاکسپاری، حس چندان بدی به من نمی‌دهد.
امشب را دوست دارم.
خب... بگذارید این جمله را طور دیگری بگویم که احساساتم را بهتر نشان دهد.
امشب را دوست داشتم.
اما متاسفانه، در با چنان شدتی باز شد که خیال کردم کسی از راه‌پله به داخل پشت‌بام پرتاب شده است.
آرام آه می‌کشم، چشم‌هایم را می بندم و سرم را به دیوار گچی پشتم تکیه می‌دهم. به دنیا ناسزا می‌گویم که این آرامش تامل‌برانگیز را از من دریغ کرد.