مامان و معنی زندگی (داستان های روان درمانی)

رن بسیاری از لوازم شخصی جک را نگه داشته بود و اغلب زمانی که به‌ دنبال هدیه‌ی تولد برای دخترش می‌گشت، در کشوهای میز تحریر، به جستجوی یادگاری از او می‌پرداخت. چنان با چیزهایی که جک را به یادش می‌آورد احاطه شده بود که می‌ترسیدم مثل میس هاویشام در آرزوهای بزرگ دیکنز شود، زنی که در محراب کلیسا به خود رها شده بود و چنان گرفتار سوگ بود که سال‌ها در تارهای عنکبوت این فقدان زندگی کرده بود؛ هرگز لباس عروسی را از تن درنیاورده بود و ظروف جشن عروسی را تمیز نکرده بود. بنابراین در طول درمان، ایرن را مجبور می‌کردم از گذشته روی برگرداند، دوباره به زندگی بپیوندد و گره‌هایی را که به جک پیوندش می‌داد، سست کند: «بعضی از عکس‌هایش را از دیوار بردار. دکوراسیون خانه‌ات را عوض کن. یک تختخواب نو بخر. کشوهای میز تحریر را خالی کن؛ چیزهایی را دور بریز. به یک جای جدید سفر کن. یک کاری بکن که تا حالا نکرده‌ای. این‌قدر با جک صحبت نکن.»

ولی آنچه من منطق می‌نامیدم ایرن خیانت می‌دانست. آنچه من پیوند دوباره با زندگی می‌نامیدم او خیانت به عشق لقب می‌داد. آنچه من جدا شدن از مرده می‌نامیدم او دست کشیدن از عشق می‌خواند.

من فکر می‌کردم همان عقل‌گرایی هستم که او نیاز دارد؛ او می‌اندیشید من خلوص داغدیدگی‌اش را لوث می‌کنم. من فکر می‌کردم دارم دوباره به زندگی بازمی‌گردانمش؛ او می‌اندیشید دارم وادارش می‌کنم به جک پشت کند. من فکر می‌کردم الهام‌بخشش هستم تا مبدل به قهرمان اگزیستانسیال شود؛ او می‌اندیشید من تماشاچی تروتمیزی هستم که تراژدی او را از لژ مخصوص و امنی نظاره می‌کند.

لجاجتش مبهوتم کرده بود. مانده بودم که چرا نمی‌تواند بفهمد. چرا نمی‌تواند بفهمد که جک واقعا مرده است؟