مارکو سمین در آلمان و سوئیس (سفرنامه و عکس ها)

چقدر خوب که هنر به این راحتی‌ها تکراری نمی‌شود. مثلا موسیقی را هربار گوش می‌کنی کیف دارد، هر چقدر فیلم خوب می‌بینی باز تشنه‌ی جدیدترش هستی یا همین هنر خیابانی که شاید اسمش مجسمه‌نمایی باشد؛ یعنی همین حالتی که یک نفر خودش را طور ویژه‌ای گریم کرده و دقیقا عین مجسمه یک‌جا خشکش می‌زند؛ بدون هیچ حرکتی حتی یک پلک زدن ساده. جالب آنکه آدم هزار بار قبلا شبیهش را دیده ولی باز گول می‌خورد. درست مثل همین مجسمه‌ی طلایی که مقابل‌مان به عصایش تکیه داده و همان دم که به خودت می‌گویی «این دیگر حتما یک مجسمه‌ی واقعی است» با برداشتن کلاهش غافلگیرت می‌کند.
اینطور که در اینترنت خوانده‌ام نورنبرگ با وجود آنکه شهر چندان بزرگی در آلمان نیست و از نظر جمعیت هم چهاردهمین شهر این کشور محسوب می‌شود، اما از جهات زیادی در تمام دوران برای آلمان و آلمانی حایز اهمیت بوده است؛ از چهارصدپانصد سال گذشته و زمان «مارتین لوتر» کشیش معروف آلمانی گرفته که نورنبرگ را چشم و گوش آلمان می‌دانسته تا همین صد سال پیش و دوران هیتلر که اینجا را برای تجمعات و تظاهرات پرشور حزب نازی انتخاب کرده بودند. این شهر حتی بعد از جنگ جهانی دوم نیز خودش را بازنشسته نکرده و باز با این عنوان مهم تیتر بسیاری از اخبار و روزنامه‌ها شده است: «میزبان دادگاه بین‌المللی جنایات جنگی نظامیان نازی»
همین مساله باعث شده نامش در سر تا سر جهان پرآوازه باشد و با محاکمات تاریخی نورنبرگ معروفیتش دوچندان گردد. احتمالا همین موضوع هم باعث شده که تعداد موزه‌هایش زیاد باشد. حالا چه موزه‌های مربوط به بازمانده‌های نازی‌ها و چه موزه‌های بسیار متفاوت دیگر مثل اسباب‌بازی؛ یعنی همین مقصدی که در حال رفتن به سمتش هستیم.