ماجراهای مردم شهر عجیب (گلاسه)

خلاصه آقا قچ قچی راه می رفت و ایراد موهای این و آن را می گرفت. تا این که یک روز در خیابان، آقا خاش خاشی را دید و گفت: “چه قدر موهایت بلند شده!”

آقا خاش خاشی هم جواب داد: “سرم خیلی شلوغ است. فردا، پس فردا می آیم آرایشگاه.”

اما آقا قچ قچی دست آقا خاش خاشی را گرفت، کنار باغچه ی نانوایی نشاند، قیچی اش را از جیبش درآورد و گفت: “یک دقیقه همین جا بنشین تا موهایت را مرتب کنم.”

بعد هم موهایش را قچ قچ، قیچی کرد. همین موقع چشم آقا قچی قچی به شمشادهای باغچه افتاد. با خودش گفت، چه قدر شمشادها نامرتب اند!»

آن ها را هم قیچی کرد. بعد چشمش به سفره ای افتاد که یکی از مشتری ها آورده بود، نان ببرد.

به نظرش دور سفره کج و کوله بود. پس با قیچی دور سفره را هم قیچی کرد. مشتری بیچاره گفت: “چه کار می کنی، آقا قچ قچی؟”

خلاصه چشم های آقا قچ قچی می چرخید و می چرخید و هرچیزی را که فکر می کرد نامرتب است، قیچی می کرد. آن قدر قیچی کرد که ایرادگیر و وسواسی شد. یک بار نخ آویزان پالتوی آقا قاپ قاپی را قیچی کرد، یک بار بلندی نخ بادبادک دختر کوچولو را برید. یک بار هم نزدیک بود سیم های اضافی برق را ببرد.

آقا قچ قچی کم کم به جای این که آرایشگری کند، فقط می گشت یک چیزی را پیدا کند و قیچی اش کند.

ولی مردم می خواستند آقا قچ قچی فقط موهایشان را مرتب کند؛ برای همین هروقت او را می دیدند یا فرار می کردند یا می گفتند: “چه قدر ایراد می گیری، آقا قچ قچی؟”