لنگرگاهی در شن روان (شش مواجهه با سوگ و مرگ)

زندگی سریع تغییر می کند.

زندگی در لحظه تغییر می کند.

نشسته ای شام بخوری و ناگهان زندگی ای که برایت آشناست تمام می شود.

عزا گرفتن برای خود

این ها اولین کلمه هایی بودند که بعد از آن اتفاق نوشتم. تاریخ و ساعت ثبت شده ی فایل وردم (یادداشت هایی درباره ی تغییر. doc) «20 مه 2004، 11:11 ب. ظ.» است. اما شاید آن وقت فقط بازش کرده ام و طبق عادت همیشگی، وقتی خواسته ام ببندمش ذخیره اش کرده ام. در ماه مه فایل را اصلا تغییر ندادم. از وقتی آن کلمه ها را در ژانویه 2004 نوشتم فایل ها را اصلا تغییر ندادم، یعنی از یکی دو سه روز بعد از آن اتفاق.

مدت ها چیز دیگری ننوشتم.

زندگی در لحظه تغییر می کند.

لحظه ی عادی

بالاخره، محض ثبت حیرت آورترین جنبه ی این اتفاق، تصمیم گرفتم این کلمه ها را هم اضافه کنم: «لحظه ی عادی». همان وقت هم می دانستم لازم نیست کلمه ی «عادی» را اضافه کنم چون این کلمه کلمه ای نیست که فراموشش کنی؛ هرگز این کلمه از یادم نمی رود. راستش را بخواهید، همین عادی بودن همه چیز قبل از آن اتفاق بود که نمی گذاشت حقیقتا باور کنم اتفاق افتاده؛ نمی گذاشت هضمش کنم، بپذیرمش و پشت سر بگذارمش. حالا می دانم حال و روزم غیرعادی نبود: همه ی ما، در رویارویی با مصیبتی ناگهانی، مدام به این فکر می کنیم که وقتی آن اتفاق تصور ناپذیر رخ داده همه چیز چقدر معمولی بود: آسمان آبی و بی ابر هنگام سقوط هواپیما، خرده کاری های روزمره ی پیش از آتش گرفتن ماشین کنار خیابان، تاب بازی عادی بچه ها قبل از پیدا شدن سروکله مار زنگی از لابه لای پیچک ها. در یادداشت های پرستار آسایشگاهی روانی که شوهرش را در تصادفی در بزرگراه از دست داده بود، خواندم «داشت از سر کار به خانه برمی گشت، خوشحال، موفق، سالم. و بعدش دیگر نبود.»