شهر و خانه

گفتگوی ما سرد، آرام و در مجموع بی‌نتیجه بود. این مرد را درک نمی‌کنم. به نظر فکرش باز است، در حالی که مثل یک صدف بسته است. به نظر من دیگر از لوکرتزیا خسته شده است. حالا نمی‌داند چه‌طور خودش را از دست او خلاص کند. به او گفتم که می‌بایست با لوکرتزیا رُک‌تر می‌بود. وقتی که زنی به خاطر عشق، زندگی‌اش را بر باد می‌دهد، حداقل لایق کمی صداقت است. او به علامت تصدیق سرش را حسابی تکان می‌داد. از او پرسیدم که آیا به فکر دادن نامش به بچه‌ای که متولد خواهد شد هست. گفت که جای شک ندارد. بعد برای من شروع کرد به شرح دادن این‌که در شرایط حساسی به سر می‌برد. رابطه‌ای قدیمی دارد؛ زنی بیمار، خیلی بیمار. رابطه‌ی عمیق و تنگاتنگی است. به نوعی جدا از روابط زناشویی نیست. بنابراین خیلی باید با احتیاط رفتار کند. به او گفتم که به نظر من از این شخص برای دفاع در مقابل مسئولیت‌های سنگین‌تر استفاده می‌کند. رنگش قرمز شد. خیلی قرمز. گفت بنا به جهتی شاید حق با من است. گفت که اما لوکرتزیا چه‌قدر بی‌احتیاط است. چه‌قدر بی‌فکر است. یک اسب وحشی. هیچ‌وقت به دیگران فکر نمی‌کند. فقط به‌خودش فکر می‌کند. آن بچه‌ها را، انگار که چمدان هستند، راه می‌اندازد و این‌طرف و آن‌طرف می‌کشاند. دلش برای بچه‌ها می‌سوخت.