سفر درونی

در زندگی همه چیز شادی آور نیست. همه چیز به بهترین صورت در بهترین جهانها مقرر نگشته است. من از خوشبینی بیمزه به همان اندازه بیزارم که از خلاف آن، بدبینی پر آه و ناله. جهان، پس از آن که ما ساختیمش، به شما خواهیم گفت چه ارزشی دارد. به حسابِ سال زمانی می توان رسید که شیره ی انگور در خمخانه و گندم در انبار باشد. فعلا زمین ما را به خود می خواند؛ ما و خدای مان باید سخت کار کنیم.

بجنب، کار کن! با آن دو دست تکیه داده بر کج بیل، وقتت را به تماشای پرواز کلاغهای مابعدالطبیعه به هدر نده، یا که بدتر از آن، به کار همسایه چشم ندوز که از او خرده بگیری یا به او لطمه بزنی!… دشت از هر چهار سمت تا دورها گسترده است. نه این سر و نه آن سر،- گذشته و آینده- پایانش را نمی توان دید. ما این دشت بزرگ را آباد می کنیم. هر کس برای برگرداندن خاک در تکه زمین خود به اندازه کافی کار در پیش دارد. پس کسی مزاحم کار همسایه نشود! هیچ کس به دیگری لطمه نمی زند مگر آن که به دارایی مشترک زیان برساند. بگذار تا هر گروه آزاد روی زمینی که شخم زده است بذر خدای خود را بپاشد! همه آن خرمن خواهد شد. همه آن، خداست. و آن کس که، به بهانه کشت تکه زمین خود، کشت همسایه نزدیک یا دور را به باد غارت می دهد باید از میان جمع رانده شود! آن که خدایی را در قلب دیگری می کشد، خود را کارگزار تاریکی می گرداند. این حرفه ستاره کشی را ما به آن کس که، نشسته در کاخ بوربون، چراغهای کوچه را خاموش می کند وامی گذاریم.

آنچه به من بازمی گردد، من خدایم را پرورش می دهم،- خدای من که زنده است و مرا زنده نگه می دارد. ولی من به خدا- یا خدایان- گذشته که در قلب دیگران اند و بدان گرما می بخشند احترام می گذارم. در قلب دیگران، زمانی که با آن پیوند بگیرم، خدایان شان را دوست می دارم…