ساختار داستانی حکایت های عرفانی

کتاب «ساختار داستانی حکایت‌های عرفانی» نوشته‌ی دکتر قدسیه رضوانیان ابتدا به تشریح حکایت، حکایت عرفانی و ساختار داستانی این حکایات می‌پردازد؛ سپس زاویه‌ی دید راوی، زمان، طرح داستان، درون‌مایه و شخصیت را در آثاری مانند اسرارالتوحید، تذکره‌الاولیا، کشف‌المحجوب، داستان‌های نمادین و ارتباط با قصه‌های قرآنی مورد بررسی قرار می‌دهد.
در مقدمه‌ی کتاب آمده است:
«شاید بتوان گفت هیچ ملتی بی‌ قصه نیست. گنجینه‌های بی‌پایان ادبیات شفاهی بیانگر این نکته است که بسیار پیش از پیدایی ادبیات روایی مکتوب و چه‌بسا از آغاز زندگی بشر، قصه با او همدم بوده است. پیدایش قصه مربوط می‌شود به دوران ادبیات گفتاری، ادبیاتی که سینه‌به‌سینه نقل شده است. تاریخ ادبیات در مسیر طولانی و پرفرازونشیب خود، گونه‌های مختلف ادبی را با خود همراه آورده است. برخی در نیمه‌های راه از حرکت بازمانده‌اند؛ مانند افسانه‌ها، حکایت‌های حیوانات و… اما برخی با افتادن‌ها و برخاستن‌ها، افزودگی‌ها و تراش‌خوردگی‌ها، همچنان ادامه‌ی مسیر داده، تا به روزگار ما خود را رسانیده‌اند. این نیاز نهفته‌ی روحی، سبب شده است تا وظیفه‌ی ادبیات از دیرباز، تصویرکردن زندگی بر بنیاد ارزش‌ها تلقی شود. میر چا الیاده، می‌گوید: ادبیات شفاهی ـ در شکل‌های روایی‌اش ـ در اصل با دین در هم آمیخته است. ادبیات شفاهی، اسطوره‌هایی را در بطن خود دارد که در جوامع باستانی، «داستان‌های واقعی» محسوب می‌شوند، اما داستان ادب فارسی، از مصالح غیراسطوره‌ای مایه گرفته و از افسانه تغذیه شده است. صفت مشخصه‌ی داستان فارسی این است که به‌طور عمده موضوع عاطفی یا تاملی است. درگیری داستان‌های فارسی از ستیز احساس آدمی، آرزو، گرایش وی به کمال و جمال مادی و معنوی بر می‌خیزد.»