رویای اسب

من درختان کهن‌سال را دوست دارم. آن‌ها بی‌نهایت قوی و باوقار و جذاب‌اند. خیلی اوقات با خودم فکر کرده بودم چطور آدم‌ها این‌قدر راحت درخت‌ها را قطع می‌کنند بدون این‌که فکر کنند این موجودات زنده، قرن‌ها طول کشیده تا این شوند که هستند.
یادم آمد یک بار در جایی خواندم که آدم به بعضی از درخت‌ها که از کوچکی با آن‌ها ارتباط دارد، علاقه‌ی خاصی پیدا می‌کند؛ درست مثل دوستی قدیمی. من خودم در شهری بزرگ، در خانه‌ی اجاره‌ای، بزرگ شده بودم که اگر می‌خواستیم با برادرم در فضای آزاد بازی کنیم، مجبور بودیم به پارک نزدیک خانه‌مان برویم. به همین سبب، هیچ‌وقت وابستگی به یک درخت را تجربه نکرده بودم.
ولی وقتی به کلبه‌ی روستایی زیر درخت بلوط نزدیک شدیم، این مسئله را کاملا احساس کردم. حس غریبی بود؛ انگار به خانه‌ی خودم می‌رفتم؛ انگار با نگاه کردن به آن درخت قدیمی که دور تا دور تنه‌اش را پیچک فراگرفته بود و شاخ و برگش در باد نجوا می‌کردند، دلم باز می‌شد.
با خودم فکر کردم؛ ما هم دیگر را می‌شناسیم؛ من و او؛ طوری که انگار زمانی از شاخه‌هایش بالا رفته و خود را نوک آن پنهان کرده و، در شب‌های تاریک زمستان نجوای شاخ و برگ آن را شنیده‌ام.