روان شناسی خجالت (فکر می کردم تنها من این گونه ام،ولی چنین نیست)

کمال‌طلبی احساسی فرساینده و پایان‌ناپذیر است. برای مدیریت انتظاراتی که نسبت به ما وجود دارد، انرژی فراوان و باارزشی را صرف می‌کنیم تا الگوهای به‌دقت اصلاح‌شده‌ی وجودمان را برای نشان‌دادن به این جهان فراهم آوریم. هرچه در این راه بیشتر تلاش کنیم، باز نمی‌توانیم آن نوار صوتی که ذهنمان را پر می‌کند از کار بیندازیم. همان نداهایی که به ما می‌گوید: «به‌قدر کافی خوب نیستیم.» یا «مردم چه فکری می‌کنند»
چرا؟ چه چیزی به این نیاز دست‌نیافتنی که دلمان می‌خواهد به نظر بیاید همه چیز را باهم داریم، دامن می‌زند؟ و چرا همیشه در ما حضور دارد؟
در مرحله‌ی نخست ممکن است گمان بریم که «کمال» را تحسین می‌کنیم. اما چنین نیست! در واقع ما مجذوب کسانی هستیم که در نظرمان خاص و واقع‌بین هستند. عاشق افراد حقیقی هستیم و مجذوب افرادی می‌شویم که نواقص خود را می‌پذیرند و مقبولیت وجود خود را منعکس می‌سازند.
انتظارات جامعه به‌صورت بمباران دائمی به ما یاد می‌دهند که کامل‌نبودن مترادف با ناقص و نامناسب‌بودن است. به هر طرف می‌نگریم پیام‌هایی وجود دارند که به ما می‌گویند قرار است چه کسی باشیم و چطور باشیم. ازاین‌رو می‌آموزیم تلاش‌های‌مان را پنهان کنیم و در برابر «خجالت، قضاوت و انتقاد» از خودمان حمایت کنیم. بنابراین از طریق تظاهر و کمال‌طلبی در پی کسب امنیت هستیم.
نواقص ما موجب پیوستگی ما به یکدیگر می‌شوند و به انسان‌بودن ما مربوط‌اند. پذیرفتن آسیب‌پذیربودن، ضعف ما نیست. بلکه نیروی قدرتمندی است که دل‌ها و ذهن‌های ما را به روی این واقعیت می‌گشایند که همگی در معرض آسیب هستیم.
دکتر براون می‌نویسد: «لازم است زندگی به ما بازگردانده شود. اکنون زمانی است که هدایای ناقص‌بودن را بپذیریم و شهامت واقعی‌بودن و مهربانی را به دست آوریم. ما برای دوست‌داشتن خودمان و دیگران به آنýها نیاز داریم. ارتباطی را بخواهیم که معنی و هدف واقعی زندگی را بیان می‌کند. این‌ها هدایایی هستند که با خود عشق، خنده، قدردانی، همدلی و نشاط را به درون زندگی ما می‌آورند.»