جان پناه

برای این طور زندگی کردن تعلیم دیدم بودم و نمی توانستم طور دیگری هم باشم، یعنی بلدش نبودم!

تنها یک کلمه برای معنا کردنم کافی بود “جان پناه”، جان پناهی که برای حفاظت از خانواده اش می جنگید، برای رسیدن به خواسته های شیطانی پدرش اسلحه می کشید و به قلب خطر رسوخ می کرد.

به وقتش هم از جانب پدرش به سگ هاری مانند شاهین به خاطر منافع خانواده اش فروخته می شد.

من این بودم، حرف های قشنگ پندار نه زندگی ام را عوض می کرد و نه آینده ای با خود همراه داشت.

فقط احساسات سرکوب شده ام را به غلیان می انداخت و بغض را به جانم. لبخند زدم، از آنها که خالی و پوچ است و به همه چیز می ماند جز لبخند! سرم را کمی کج کرده و به صورت جدی پندار که حرکاتم را زیر نظر داشت نگاه کردم و آرام گفتم:

-باور کن!

هیچ کدوم از حرف هات برام جذاب نیست.

حتی قلقلکمم نمی ده تا بهش فکر کنم طوفان!

می دونی چرا؟

چون یاد نگرفتم.

بغضی به گلویم حمله کرده و همه ی توانم را بلعید.

پندار منتظر شنیدن ادامه ی حرف هایم بود.

سکوتم را که طولانی دید پرسید:

-چیو یاد نگرفتی پناه؟

چرا حرفتو کامل نمی زنی؟

نفسم را عمیق بیرون فوت کردم.

باید بغضم را آرام می کردم تا وسط حرف هایم کار دستم ندهد.

پس از چند ثانیه دیر گذر صاف در مقابلش ایستادم و ادامه دادم:

-دختر بودن!

آره…

یاد نگرفتم دختر بودن رو.

پندار خون سرد، آرام و آهسته دستش را پیش کشید و گفت:

-من کنارتم.

برای یادآوری احساساتی که تا حالا فقط سرکوبشون کردی پناه.

چرا نمی خوای باور کنی؟

همین جمله برای دیوانگی ام کافی بود، نبود؟

انگشتانم را خلاص کرده و با همه ی توان او را عقب راندم و فریاد زدم:

-چون…

من تموم عمرم رو…

با تو و امثال تو زندگی کردم.

من بین شماها بزرگ شدم.

بین همجنس های تو!

بین هم فکرهای تو که چیزی جز نقشه های شوم و پلید تو مغز کثیفشون نداشتن.