تصمیم گرفتم خودم باشم

ناراحت باش
جدا از هر چیزی در زندگی، کسانی که دوست‌شان داریم، کودکی، ایده‌آل‌های نوظهور، جوانی‌مان، حقایقی که روزگاری به آن‌ها باور داشتیم، همه و همه، کوتاه یا بلند، نیاز به سوگواری دارند.
سوگواری احساسی کاملا غمناک است که بدون مقاومت عاطفی از جانب شخص صورت می‌گیرد. هیچ‌یک از ما به اندازه کافی شجاع نیستیم که بتوانیم با رنج‌هایمان مواجه شویم. بنابراین خود را مجبور به نادیده گرفتن و یا کنترل احساسات‌مان می‌کنیم یا شاید عواطف و احساسات خود را به خوبی نمی‌فهمیم. در نتیجه آن، به خود اجازه ناراحت بودن را نمی‌دهیم.
فروید گفته است، مردم هنگامی که به اندازه کافی سوگواری نمی‌کنند، دچار افسردگی می‌شوند. عواطف و احساسات با عدم بروز، خودبه‌خود ناپدید نمی‌شوند. با سرکوب کردن احساسات، حس از دست دادن چیزی که برایش سوگواری نمی‌کنیم، از بین نمی‌رود، در عوض تبدیل به افسردگی می‌شود و شما را از حرکت به سمت جلو بازمی‌دارد.
اگر اضطراب داریم و افسرده هستیم، اما دلیلی برای آن پیدا نمی‌کنیم، باید حقیقت را بدانیم. حتی اگر کاملا پنهان باشد، باید از خود بپرسیم و دنبال سرنخ بگردیم، تحقیق کنیم تا به حقیقت نزدیک شویم؛ حتی اگر دانستن حقیقت به معنای پایان تحقیقات باشد. تنها با منطقی‌سازی حقیقت است که می‌توانیم خود را از عواطف سنگین و غیرقابل‌تحمل نجات دهیم و هم‌چنین آزادانه ناراحت باشیم و سوگواری کنیم.
پس، از ژرف‌ترین ترس‌های شما می‌پرسم، از چه چیزی شکل گرفته‌ای؟
تسلیت بر همه چیزهایی که دیگر کاری برای آن‌ها نمی‌توان کرد.
برای مواجهه با ذات حقیقی مشکل، چیزی که نیاز داریم تعدد افکار مختلف نیست؛ فکر کردن به عمق مشکل است.