تب سکوها (ادبیات ورزشی،زندگی نامه29)

حس تعلق داشتن» نکته‌ای کلیدی برای درک این است که چرا مردم برای تماشای یک بازی بی‌معنی در پلی‌موث، چهارشنبه شب به آنجا سفر می‌کنند؛ همچنان‌که بدون وجودش، فوتبال به معنای «تجارت» شکست‌خورده‌ای بیش نیست. آخرش کجاست؟ آیا باشگاه بیشتر به من تعلق دارد یا هوادارانی که هر هفته طول و عرض کشور را طی می‌کنند؟ پیرمردی را تصور کنید که در سال فقط دَه مرتبه به هایبوری می‌رود اما همچنان از سال 1938 پای ثابت ورزشگاه است؛ آیا باشگاه به او یا او به باشگاه تعلق ندارد؟ البته که دارد؛ اما چند سال طول کشید تا این را بفهمم. در مورد حال‌وهوای آن زمان خودم بهتر است بگویم هیچ‌گاه بدون رنج، گنجی میسر نمی‌شود؛ مگر این‌که سردوگرم‌چشیده باشم، شالم از گریه خیس باشد و بیش از قیمت واقعی بها پرداخته باشم. لب‌کلام این‌که بعدها دریافتم فقط در روزهای خوشی نمی‌شود خوش گذراند و پز داد.

من برای تیم یا دیگر طرفداران ناراحت نبودم، بلکه برای خودم اندوهگین بودم. هرچند حالا می‌فهمم که «غم» در فوتبال همین شکلی است. وقتی تیم‌‌مان در ومبلی می‌بازد به اشتیاقی می‌اندیشیم که از ما دریغ شده و البته هم‌کلاسی‌ها و همکاران‌مان که دوشنبه صبح باید با آنها روبرو شویم و بعدتر هم دیگر بعید است دوباره به خودمان اجازه دهیم که تا این حد آسیب‌پذیر باشیم. احساس کردم که شجاعت لازم برای تبدیل‌شدن به یک هوادار فوتبال را ندارم. چگونه می‌توانم دوباره مرورش کنم؟ آیا تا آخر عمر قرار است هر سه یا چهار سال به ومبلی بیایم و با چنین سرنوشتی مواجه شوم؟

آرزو نمی‌کنم که میانه‌ی فصل بمیرم اما از طرفی، جزو افرادی‌ام که اگر خاکسترم را دور زمین هایبوری بپاشند، احتمالا خوشحال شوم (هرچند می‌دانم محدودیت‌هایی هم وجود دارد: بسیاری از زنان بیوه با باشگاه تماس گرفته و نگرانی خود را در مورد وضعیت چمن ابراز می‌کنند؛ این‌که زمین، قدرت پاسخ‌گویی ضعیفی نسبت به محتویات و گلدان‌های پرتعداد مردگان دارد!). تصورش هم جالب است که به این شکل بتوانم داخل استادیوم پرسه زده و بازی تیم اصلی را روز شنبه و سپس بازی تیم ذخیره‌ها را ببینم. دوست دارم حس کنم که بچه‌ها و نوه‌هایم هوادار آرسنال‌اند و کنار آنها به تماشای بازی‌ها خواهم نشست. به نظر ایده بدی برای گذراندن حیات اخروی نیست و مسلما ترجیح می‌دهم بجای این‌که روی اقیانوس اطلس یا روی یک کوه رهایم کنند، خاکسترم را اطراف جایگاه شرقی هایبوری بپاشند.