ایستاده و استوار در 24 سالگی

من یک احمق هستم. مادرم نیز همین را می‌گوید. البته او تنها به خودش اجازه می‌دهد این حرف را درباره من بزند.
در ظاهر سرسخت و در درون کله‌شق. هنگامی که به کره آمده بودم چون هیچ اطلاعات درستی درباره شرایط و موقعیت نداشتم و ازآنجاکه بنا به دلایلی می‌خواستم روی به اصطلاح، هویت و شخصیت فردی خودم پافشاری کنم، با سختی‌ها و دردهای بسیاری مواجه شدم و حالا که به عقب نگاه می‌کنم تازه می‌فهمم به جز من افراد دیگری هم وجود داشتند اما تمام تمرکز من روی خودم بود. مشتاق بودن و لجباز بودن دو مقوله کاملا متفاوت هستند. همین‌طور سرسخت بودن و کله شقی.
سه ماه ابتدایی ورود به کمپانی به طور عمده صرف یادگیری زبان کره‌ای شد. درس‌های پایه هنوز برنامه‌ریزی نشده و من درباره اتفاقات بعدی نیز اطلاعی نداشتم. دوست نداشتم در خوابگاه بمانم. برای همین معمولا در طبقه‌ای که اتاق‌های تمرین قرار داشتند پرسه می‌زدم.
وقتی جهان اطرافت هیچ نسبیتی با تو ندارد و به تنهایی به کار خود ادامه می‌دهد، در موقعیت وحشتناکی قرار می‌گیری. همه مشغول بودند. همه برنامه خودشان را داشتند. به زبانی حرف می‌زدند که تو نمی‌دانستی. طوری به نظر می‌رسیدند که انگار همه چیز در دستشان است؛ و تو که یک شانس طلایی برای کارآموز شدن در یک کمپانی برتر را بدست آورده بودی، تو که با افتخار به کره آمده بودی، با تصور اینکه در کار خودت خواهی درخشید و موفق می‌شوی، حالا به اطرافت نگاه می‌کنی و این حقیقت شوکه‌کننده نفست را می‌برد. زیرا بدون اینکه نیاز به مقایسه باشد، نسبت به دیگران هزار قدم عقب هستی. تمام چیزهایی که در گذشته یاد گرفته بودی اکنون فقط مثل یک دانه بلال می‌مانند که سگی آن را گاز گرفته و ناپدید شده است. یک آشوب به تمام معنا؛ و حتی نمی‌دانی از کجا باید شروع به یادگیری کنی.