آوای موج ها (ادبیات مدرن جهان،چشم و چراغ142)

با بالا رفتن از دویست پله‌ی سنگیِ منتهی به زیارتگاه بالا و ایستادن در نقطه‌یی که یک درخت کاج توری با دو شیر سنگی حفاظت می‌شود، می‌توان بخش زیبایی از خلیج افسانه‌ییِ ایزه را دید که بی‌هیچ تغییری در طول اعصار و قرون، درآغوش این سواحل آرمیده است. زمانی نیز دو درخت کاج در این نقطه وجود داشت که شاخه‌های پُرپیچ‌وتاب و انبوه‌شان به‌شکل تور می‌مانست و همچون قابی آن منظره را در خود می‌گرفت، اما حالا چند سالی می‌شد که نابود شده بودند.
اینک در فصل بهار، هنوز می‌توان برگ‌های سوزنی‌شکل کاج‌های اطراف را دید که از فصل زمستان تاکنون همچنان به رنگ سبز تیره باقی مانده‌اند، حال آنکه رنگ آب دریا به‌خاطر وجود جلبک‌های این فصل، در نزدیکیِ ساحل سرخگون شده است. با این‌همه، باد موسمیِ شمال‌غرب که بی‌وقفه از جانب تسو می‌وزد، هنوز هوا را چنان سرد می‌کند که انسان نمی‌تواند از این چشم‌انداز زیبا لذت چندانی ببرد.
زیارتگاه یاشیرو به واتاتسومی_ نو_ میکوتو یا ایزد دریا پیشکش شده است. از آنجا که یوتا_جیما جزیره‌ی ماهیگیران است، طبیعی‌ست که ساکنان آن پرستندگان پارسای این ایزد باشند. اهالی همیشه برای آرامش دریاها نیایش می‌کنند و نخستین کارشان برای در امان ماندن از خطرهای دریا، نذرونیاز در زیارتگاه ایزد دریاست.
در زیارتگاه، گنجینه‌یی شامل شصت‌وشش آینه‌ی برنزی وجود دارد. یکی از این آینه‌ها به شکل انگور است که از سده‌ی هشتم میلادی برجای مانده، و دیگری تقلیدی‌ست از یک آینه‌ی ساخت چین متعلق به دوران حکومت شش سلسله که از این آینه‌ها بیش از پانزده یا شانزده تا در سراسر ژاپن وجود ندارد. بر سطح پشتیِ این آینه، نقوش گوزن و سنجاب‌هایی حک شده که به احتمال زیاد سده‌ها پیش در جنگل‌های ایران میزیسته‌اند و سفرکنان با پیمودن نیمی از کره‌ی زمین و گذشتن از سرزمین‌های گسترده و دریاهای بی‌انتها به اینجا، یعنی جزیره‌ی یوتا_جیما رسیده‌اند.