كتاب چگونه درباره كتاب هايي كه نخوانده ايم حرف بزنيم؟ اثري است از پي ير بايار به ترجمه ي محمد معماريان/ مينا مزرعه فراهاني و چاپ انتشارات ترجمان علوم انساني.

نويسنده ي كتاب پيش رو با هدف ارائه ي روايتي پست مدرن از كتاب خواني در جامعه اي كه هنوز خواندن را پرستش مي كند، به شرح شيوه ها و انواع اصلي نخواندن، تحليل وضعيت هايي كه قرار است در آن ها درباره ي كتاب هايي كه نخوانده ايد صحبت كنيد و آموزش روش هاي رفتاري و توصيه هايي كه در اين وضعيت هاي ويژه مي توانند به شما كمك كرده و سودرساني كنند، مي پردازد. او با محوريت يك داستان يا يك شخصيت در هر بخش مهارت شما را براي بحث درباره ي كتاب هايي كه اطلاعات كافي از آن ها نداريد، افزايش مي دهد.

طبق گفته ي اسكار وايلد براي جلوگيري از پيش داوري درباره ي كتاب هايي كه در معرض داوري قرار گرفته اند، هرگز نبايد آن ها را خواند.

مفهوم تورق كردن يا سطحي خواني كتاب ها را مي توان دست كم در دو معناي متفاوت فهميد. در حالت اول، تورق كردن عملي خطي است. خواننده كتاب را از ابتدا آغاز مي كند؛ سپس خطوط يا صفحه هايي را به تناوب جا مي اندازد و شايد به آخر كتاب برسد يا نرسد. در حالت دوم، تورق كردن عملي گردشي است: خواننده به جاي مطالعه برپايه نظمي دقيق، در كتاب پرسه مي زند؛ گاه در آخر كار به آغاز كتاب مي رسد. در مقايسه با روش نخست، روش دوم نشانه بدخواهي بيشتر خواننده نيست؛ بلكه يكي از عادت هاي مرسوم ما در برقراري ارتباط با كتاب هاست.