کتاب پیشینیان بزرگ من اثری است از گری کاسپاروف و دیگران به ترجمه ی احسان محمداسماعیل و چاپ انتشارات شباهنگ.

کاسپاروف با آوردن بازی قهرمانان جهان، ویلهم اشتاینیتز (1886-1894)، امانوئل لاسکر (1894-1921)، خوزه کاپابلانکا (1921-1927) و الکساندر آلخین (1935-1937،1937-1946) و تفسیر آن ها در اولین جلد مجموعه، علاوه بر مرور تاریخ معاصر شطرنج و مبارزات صورت گرفته بر سر قهرمانی جهان این رشته، سبک های بازی شطرنج و سیر تکاملی بازی را به تصویر می کشد.

کاپابلانکا پس از موفقیت در سن سباستین، سفرهای دور و درازی به آمریکای جنوبی کرد و سپس سفرهایی به همان اندازه طولانی و البته موفق به اروپا داشت. در اواخر 1911 با حمایت تضمین شده حامیان مالی دست و دل باز کوبایی، گام سرنوشت ساز را برداشت و برای لاسکر دعوتی رسمی به مبارزه طلبی در یک رویارویی بر سر قهرمانی جهان فرستاد.

ظرف مدت چند روز لاسکر پاسخ داد که به لحاظ اصولی او آماده دفاع از مقامش هست و دو هفته بعد شرایط رویارویی را توضیح داد: برنده کسی خواهد بود که ابتدا به شش برد دست یابد، مساوی ها به شمار نمی آیند، اما بازی ها محدود به 30 بازی هستند؛ پس از بازی سی ام رویارویی به انتها رسیده است و برنده بازیکنی خواهد بود که حداقل دو امتیاز پیش افتاده باشد، در ضمن رویارویی با یک امتیاز برتری طرفین، مساوی در نظر گرفته خواهد شد (و قهرمان مقام خود را حفظ خواهد کرد، شبیه قانونی که در رویارویی 1910 لاسکر – شلشتر به اجرا درآمده بود)؛ کنترل زمانی 12 حرکت در هر یک ساعت خواهد بود و هر جلسه بازی نباید بیش از پنج ساعت در روز باشد همراه با یک وقفه پس از دو ساعت و نیم برای شام و استراحت؛ مدعی باید یک اندوخته جایزه ده هزار دلاری را تامین کند (یک مبلغ بی سابقه!).

کاپابلانکا مبلغ جایزه را پسندید، اما با عصبانیت سایر شرایط را رد و اعلام کرد لاسکر موظف است از مقام خود تحت شرایطی که اشتاینیتز را شکست داد، دفاع کند. (مثلا یک رویارویی نامحدود تا ده برد) و شرط برتری دو امتیازی را «نامنصفانه» نامید. لاسکر مکررا عذرخواهی مدعی را می طلبید و کاپا امتناع می کرد و مذاکرات مربوط به رویارویی به بن بست رسید.

«برخی ها در این مجادله جانب کاپابلانکا را گرفتند و به عقیده من کاملا در اشتباه بودند.»