كتاب 5 فوت فاصله اثري است از راشل ليپنكوت، ميكي داوتري و توبياس لاكونيس به ترجمه ي اميرحسين لطيفي و چاپ انتشارات 360 درجه.

استلا كه به بيماري ريوي فيبروز سيستيك مبتلا است براي درمان عفونت به بيمارستان مي رود و آنجا ماندگار مي شود. او در عين حال كه مي داند حتي در صورت پيوند ريه تنها پنج سال فرصت زندگي دارد، همكاري زيادي در معالجه ي خود دارد. اما ويل يكي ديگر از بيماران فيبروز سيستيك كه به خاطر ابتلا به عفونت بي. سپاشيا شرايط پيوند ندارد، برخلاف استلا در نااميدي و خشم به سر مي برد.

استلا پس از ديدن اين همه نااميدي در ويل از او مي خواهد تا از رژيمش پيروي كند، ويل مي پذيرد به اين شرط كه يك نقاشي از دخترك بكشد.

اين سرآغاز آشنايي و دلدادگي دو نوجوان فيبروز سيستيك است كه به دليل آسيب پذيري در برابر عفونت بايد تحت هر شرايطي از يكديگر پنج قدم فاصله بگيرند.

لپ تاپم را از روي كمد برمي دارم و روي تختم مي نشينم. انگشتانم را بالاي كيبورد مي گردانم سپس سرچش مي كنم بي. سپاشيا.

كلمات توجهم را جلب مي كنند.

آلودگي

خطر

عفونت

تنها با يك سرفه، تنها با يك لمس، من مي توانم زندگي او را نابود كنم. مي توانم تمام شانسش براي گرفتن ريه جديد را نابود كنم. من مي توانم به استلا آسيب بزنم.

حدس مي زنم كه اين را مي دانستم. اما واقعا نمي ديدمش.

فكر كردن به آن باعث مي شود تك تك استخوان هاي بدنم درد بگيرند. بدتر از جراحي، يا عفونت ها يا بيدار شدن در يك صبح درحالي كه به سختي نفس مي كشم، حتي از اين كه همراه با او در يك اتاق باشم اما قادر نباشم كه او را لمس كنم هم دردناك تر است.

مرگ.

من براي استلا مرگ هستم!

اينكه در دنيايي زندگي كنم كه او در آن وجود نداشته باشد بدتر از اين است كه نتوانم كنارش باشم. مخصوصا اگر باعث نبودش در اين دنيا من باشم!