کتاب پایتخت ملک (جستارهایی در ارتباط با کوفه؛ پایتخت جهان هستی در آخر الزمان) اثر ابراهیم دستلان است به چاپ انتشارات شهید کاظمی.

کوفه از جمله سرزمین های مورد توجه پیامبران و امامان است که حضرت آدم، نخستین پیامرسان الهی، و حضرت محمد صلی الله علیه و آله، به عنوان آخرین پیامبران خداوند، به آن توجهی ویژه مبذول داشتند و امام علی علیه السلام آن را به عنوان پایتخت حکومت خود برگزید؛ این گونه که از روایت مشخص است این سرزمین مرکز حکومت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف نیز خواهد بود. با توجه به اهمیت بالایی که کوفه از آن برخوردار است، کتاب پیش رو در چهار فصل، به بیان مطالبی پیرامون آن می پردازد.

فصل نخست به شرح تاریخچه ای از کوفه، فضائل آن و مقامات و ملکوت این سرزمین اختصاص دارد. فصل دوم مقامات و فضائل مسجد اعظم کوفه را به بحث می گذارد و فصل سوم به مسجد سهله می پردازد. چهارمین و آخرین فصل که عنوان آن مهدی موعود است، نکاتی را درباره امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف ارائه می دهد و مواردی را درباره ی ایشان در اختیار می گذارد که پیش از این کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

مطالعه ی این کتاب به علاقه مندان به متون دینی و مذهبی و کسانی که عشق به ائمه را در دل خود دارند و هم چنین به همه ی کسانی که کنجکاوند تا درباره ی سرزمینی بخوانند که فرستادگان خداوند به آن توجه مخصوصی داشتند، پیشنهاد می شود.

روز رحبه روزی است که حضرت علی علیه السلام در کوفه، از کسانی که در واقعه غدیر حضور داشتند، خواست تا درباره حدیث غدیر شهادت دهند. تعدادی از صحابه پیامبر صلی الله علیه و آله و یاران امام علی (ع) که تعداد آنان را از دوازده تا سی نفر برشمرده اند، برخاستند و گواهی دادند که حدیث غدیر را از پیامبر اسلام (ص) شنیده اند. ماجرای رحبه به «مناشده رحبه» نیز مشهور است. بسیاری از عالمان شیعه و اهل سنت این ماجرا را در کتب خویش ذکر کرده اند. علامه امینی پس از نقل ماجرای روز رحبه در کتاب الغدیر، آن را متواتر می شمارد.

به نظر می رسد در اینجا مقصود از رحبه، جایی در وسط صحن (حیاط) مسجد کوفه است که امام علی (ع) معمولا برای قضاوت یا موعظه کردن در آنجا می نشسته است؛ چندان که گفته اند در زمان زیاد بن ابیه محدثان از ترس، به جای نام امام (ع)، «صاحب الرحبه» می گفتند.

چنان که مطرزی (متوفای 610 ق) می گوید، «رحبه کوفه» سکویی وسط مسجد کوفه بوده است، امام علی (ع) در آنجا می نشسته و موعظه می کرده است و وقتی گفته می شود ایشان غنایم خوارج را در «رحبه» ریخت، مقصود همین جاست.

ماجرای رحبه در سال 35 قمری، یعنی در آغاز خلافت امام (ع) رخ داده است. چون در روایت یعلی بن مره آمده است که: چون امیرالمومنین (ع) به کوفه وارد شد، این احتجاج را نمود.

در مورد ماجرای رحبه، علامه امینی نقل می کند:

«در سال 35 هجری در اثر معارضه و منازعه، که در امر خلافت با امیرالمومنین (ع) وقوع یافت، برخی از مردم نسبت به آنچه آن حضرت از رسول خدا (ص) درباره مقدم بودن ایشان در امامت و خلافت بر دیگران روایت و نقل کرده بود، آن حضرت را متهم ساختند و احادیث نقل شده از رسول خدا در این موضوع را با تردید و انکار تلقی کردند. چون این قضیه به آن حضرت رسید، در میدان وسیع کوفه حضور یافت و در میان گروه بسیاری که در آنجا گردآمده بودند، به منظور دفاع از حق و رد بر آن ها که در امر خلافت با آن جناب منازعه می کردند، با آن گروه استدلال و مناشده فرمود.»