کتاب نیستان دی اثر حسین زحمتکش زنجانی است به چاپ انتشارات جمکران.

این کتاب روایتی است از زندگی جوانی دانشجو به نام ماهان که در مقطع کارشناسی رشته بازیگری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز مشغول به تحصیل است. او از ارادتمندان به مولوی و علاقه مند به درویشی است. همین علاقه پای پسر را به محفلی از محافل درویشان باز می کند و به درویشانی افراطی پیوندش می دهد. ماهان برای نزدیک شدن به خدا و دیدن حقایق قیامت تصمیم می گیرد که خودکشی کند. فرقه ای که پسر به آن ها نزدیک شده است برای پیش برد مقاصد سیاسی خود او را با کمک قرص های روان گردان به آتش زدن خودش در یکی از میدان های شهر سوق می دهند. در ابتدای کتاب می خوانیم که نادر، پدر ماهان، به علت گرفتاری در دام اعتیاد و مشکلات روانی، خودش را به دار آویخته و اکنون پسرش به گونه ای دیگر در مسیری که به زندگی او پایان داد قرار گرفته است. در گیرودار همین اتفاقات و ماجراهاست که واقعه ای ماهان را با سردار سلیمانی آشنا می کند و ورود این شخصیت نام آشنا به کتاب راهی می گشاید تا خواننده با ابعاد عرفانی و ملکوتی او آشنا شود.

باید درک کند من بازیگرم، حداقل تا وقتی زنده هستم. شش میلیون، پول کمی نیست؛ آن هم ناخوانده و توی همین چند ساعت. اما قولم به شهناز چه؟ شاه بابا خودش راضی می شود کسی مرا با پول، هرچقدر که باشد، بخرد و نگذارد کاری که قولش را بهش داده ام، انجام بدهم؟ خوشش می آید خودش؟

سوسوی لامپ بیشتر شده و پشت سر هم روشن و خاموش می شود. شده شبیه تونل وحشت؛ ترسناک، شاعرانه و رازآلود؛ چیزی توی مایه های یک فیلمنامه گوتیک یا حتی تریلر و هارور، که نویسنده اش شب قبل، خواب بد دیده و بعد نشسته هرچه به ذهنش آمده، ریخته روی کاغذ، به این امید که شاید بعدا تبدیل به فیلم شود و زهره چند نفر آدم الکی خوش و از همه جا بی خبر را بترکاند و رنگ و رویشان را سفید کند، درست مثل گچ.

این چه بازی ای است که دنیا سرم درآورده؟ چرا باید یک دفعه سروکله شاه بابا پیدا شود و نیت صاف و صادقم برای خلاص شدن از شر این بدن مادی و کهیرزده را انگولک کند؟ مگر من چه می خواستم از این دنیا؟! سهمم چقدر بود مگر؟! فهمیدن حقیقت مرگ و یک زندگی ایده آل در دنیای بعدی… چیزی بیشتر از این می خواستم؟ حالا شاه بابا که هیچ… قاسم سلیمانی چه؟ او هم در این بلبشو جفت پا می پرد وسط زندگی ام و شکم را به همه چیز و همه کس بیشتر می کند، حتی به خودم، به آینده ام، به طوبی، به شهناز و به همه دوروبری هایم، زنده و مرده، سالم و مریض. حالا به قول کیوان نمی دانم چه کاره حسنم؛ این وری هستم یا آن وری.

آهی می کشم و ریه هایم را پر می کنم از حجم هوای گرمی که دورتادور اتاق می پلکد. این ته مانده هوا که بوی زهم بخاری می دهد اگر نبود، نمی دانستم چطور شب و روزم را در این اتاق چندمتری سر کنم.