کتاب نامه های راپونزل اثری است از سارا لویس هولمز به ترجمه شهلا انتظاریان و چاپ انتشارات پیدایش. این کتاب داستان دختری به نام کیدنس را در خود جای داده، دختری که خودش را راپونزل می نامد چون موهایی به بلندی و پرپشتی او دارد و درست مثل او در جایی زندانی است.  جایی خیلی کسل کننده تر از قلعه راپونزل: باشگاه تکلیف مدرسه. کیدنس گمان می کند پدرش به یک طلسم شوم گرفتار شده، هرچند مادرش به چنین چیزی اعتقاد ندارد، او مجبور است دوری از پدر را تحمل کند تا زمانی که اوضاع بهتر شود و باید با حضور کوتاه مدت مادرش در خانه کنار بیاید. کیدنس به تازگی فهمیده که پدرش با صندوق پستی شماره 5667 نامه نگاری می کرده و گویا این صندوق طلسم های پدر را می شکسته پس دست به کار می شود و اولین نامه را به صندوق می نویسد، درست زیر چشم جادوگر باشگاه تکلیف مدرسه که پول گرفته تا همه را زیر نظر داشته باشد.

فکر می کنم چند تا از نوشته های بابا را پیدا کردم. شاید قسمتی از نامه ی دیگری باشد که خواسته برایت بفرستد. ولی کاش کشوی میزش را باز نکرده بودم. فقط می خواستم برای این نامه تمبر پیدا کنم چون بسته ای را که توی کشوی آشپزخانه داشتیم، تمام کرده ام. ولی وقتی آن کاغذ و دست نوشته اش را دیدم، خب، خواندمش. حالا هم خوابم نمی برد. نوشته اش این بود:

باید مشتاق شکسته شدن قلبت باشی تا بتوانی زندگی کنی. هیچ گزینه ی دیگری ندارد، کورکورانه در جستجوییم تا راه مان را در دوراهی ها پیدا کنیم. راهش امید است، یا قلبت را بشکاف و باز کن یا نفست را نگه دار و بمیر. درد هرگز کاهش نمی یابد، ترس هرگز کاهش نمی یابد، فقط می توان امیدوار بود ضعف ها و سردرگمی های مان کمتر شود تا بتوانیم هر روز و هر روز، قلب های مان را با عشق و امید، با گزنده ترین عواطف، بشکافیم و باز کنیم.

بیزارم از اینکه رهایم نمی کند. بیزارم از قدرتش. بیزارم از اینکه مرا به انتخابش مجبور میکند، اما قلبم خواهان آن روزها نیست. بعضی روزها ترجیح می دهم از کمال و مطلوب چیزی ندانم، ترجیح می دهم با زیبایی رو به رو نشوم، ترجیح می دهم امید را در آغوش نگیرم…

همان طلسم شوم است، نه؟ به گمانم کم کم برایش شروع شده بود، اما خودش نمی دانست.

شاید اگر چراغ قوه ام را روشن کنم، خوابم ببرد.

در آرزوی داشتن مادرخوانده ی پریانی

راپونزل

پ.ن: اگر تو می دانستی چه بلایی به سرش می آید، چرا کمکش نکردی؟ چرا به من کمک نمی کنی؟