کتاب مولانا و اهل بیت (ع)، اثر علی تاجدینی است به چاپ انتشارات مهاجر.

کتاب پیش رو با تحقیق بر روی آثار مولوی و یافتن نظر او درباره ی اهل بیت مکرم اسلام، سعی دارد عقاید ایشان را درباره ی امام علی (ع) و اولاد ایشان بیان کند. کتاب در ابتدا به شرح نگاه مولانا نسبت به اهل بیت می پردازد و سپس دیدگاه های برخی فقهای شیعه درباره ی مولوی از جمله: «شیخ انصاری، حکیم سبزواری، امام خمینی، الهی قمشه ای، استاد مطهری و…» را مورد بررسی قرار می دهد. اثر حاضر حاوی 5 گفتار است که شامل: «1-آیا مولوی سنی است؟، 2-امام علی (ع) در نگاه مولانا، 3-امام حسین (ع) در نگاه مولانا، 4-مولوی به امام زمان (عج) اعتقاد داشت؟ و 5-گزیده ی دیدگاه برخی فقهای شیعه درباره ی مولوی» می باشد.

عزاداری کردن برای امام حسین هدف نیست و اصالت ندارد بلکه امری عارضی و دارای علت است. چرا ائمه دستور داده اند برای سالار شهیدان سوگواری کنند؟ در اینجا نظراتی ابراز شده است:

1-برخی بزرگان نظیر استاد مطهری در گفتارهای حماسه حسینی فلسفه گریه بر امام حسین را به تفصیل مطرح کرده اند. خلاصه نظر ایشان آن است که حادثه عاشورا نشانه انحطاط جامعه اسلامی بود و در حقیقت این عزاداری ها تذکر به جامعه است که این اتفاق بار دیگر صورت نگیرد. این همان «آخی» است که یک ملت می گوید: ما مسلمان ها چنین کاری کردیم؟! لعنت به کسانی که چنین کاری کردند، پس دیگر چنین کاری نکنیم.

مطهری تصورات عوامانه ای را که از حادثه عاشورا توسط مداحان و روضه خوانان ساخته شده است، به باد انتقاد می گیرد. به نظر وی این تصورات ریشه در معرفت غلط این افراد دارد. برای همین مطهری برخی از روضه خوانان را از یزید بدتر می داند، چون این افراد هدف امام را با دروغ هایشان تحریف کرده و عاشورا را از خاصیت انداختند. مجالس روضه خوانی که در تلطیف احساسات و درس های انسان ساز بی نظیر است، جز گریه کردن در مجلس روضه تاثیری چندان در زندگی افراد ندارد و همین گریه کن ها بعد از مجلس روضه اغلب همان آدم قبلی هستند با اعمال و خلقیات بدی که دارند. روشن است گریه بر امام حسین مانند هر عمل عبادی دیگر وقتی ارزش دارد که فرد را عوض کند و الا چنین گریه هایی مانند حجی است که کوچک ترین اثری در حاجی نداشته است. به اعتقاد مطهری یک عده از روضه خوان ها طوری امام را معرفی می کنند که گویی یک عده مظلوم در صحرای کربلا در غربت نفله شدند.