کتاب مشت در نمای درشت (معانی و بیان در ادبیات و سینما) اثر دکتر سید حسن حسینی است به چاپ انتشارات سروش.

نگارنده اثر پیش رو که تدریس ادبیات می کند و به سینما و پیوندهای دلکش آن با شعر و داستان علاقه ای بالا دارد اثر پیش رو را تدوین کرده تا در حد بضاعت خود، دل و زبان ساکنان دو اقلیم ادبیات و سینما را به یکدیگر نزدیک تر سازد، از ادبیات تفسیری سینمایی ارائه دهد و سینما را تشریحی ادبی کند و در نهایت به میراث ادبی نگاهی سینمایی بیندازد. از این رو تا آن جا که ممکن است مثال هایی ادبی و سینمایی در اختیار گذاشته و در حد توان پیوندی را که میان ادبیات و سینما وجود دارد تصویر کرده است.

در سکانسی از یک فیلم معمولی پلیسی، مرد ثروتمندی را در باغ خانه اشرافی اش می بینیم که با کارآگاهی خصوصی درباره به سرقت رفتن جواهرات موروثی اش مشغول حرف زدن است. در اثنای گفتگو، سگ نازپرورد مرد ثروتمند به نزدیک آنها می آید و مرد ثروتمند تکه چوبی را که سگ به دهان دارد، می گیرد و دست نوازشی به سر و گوش سگ می کشد و به حرف زدن با کارآگاه ادامه می دهد. در خاتمه گفتگو مرد ثروتمند تکه چوب را به چند متر دورتر پرتاب می کند و فریاد می زند:

جیم! زود برو بیارش!

سگ دوان دوان به سمت چوب می رود و مرد ادامه می دهد:

از شما می خواهم که در پیدا کردن اموال مسروقه سرعت بخرج دهید!

این گفت و گو و اتفاقات به ظاهر «عادی» صحنه، نوعی بیان تصویری و درواقع گونه ای تشبیه- مرکب- است که در پرداخت شخصیت مرد ثروتمند و نشان  دادن مقام و موقعیت کارآگاه خصوصی در چشم او سخت موثر واقع می شود.

کارگردان در این سکانس درواقع رفتار مرد ثروتمند را با کارآگاه به رفتار وی با سگ نازپروردش، تشبیه کرده است. منتهی نوعی تشبیه «ضمنی» که در نظر اول به چشم نمی آید و روال طبیعی روایت فیلم، تلقی می شود. اما مخاطبی که با زبان سینما اندکی آشنایی داشته باشد متوجه کاربرد تشبیه و ابزار آن و همچنین هدفهای تشبیه می شود.

سگ باید تکه چوب را بیاورد و کارآگاه، جواهرات مسروقه را! کارآگاه به سگ و جواهرات مسروقه به تکه چوب تشبیه شده است، زیرا کارآگاه در چشم مرد ثروتمند، عنصر کوچکی است که از بی شمار عنصری که ثروت او در اختیار گذاشته و او باید آن را در جهت خواسته های خویش به کارگیرد. تکه چوب شاید بی مقداری جواهرات مسروقه را در مقایسه با ثروت مرد میلیاردر نشان می دهد و در ضمن این مطلب را نیز به ذهن القا می کند که «پیدا شدن جواهرات» در زندگی یکنواخت از رفاه وی، بیشتر نوعی سرگرمی و هیجان است تا بازیافتن حقیقی اموالی که دزدیده شده است.