کتاب مسیری بدون آزادی (روسیه، اروپا، آمریکا) اثر تیموتی اسنایدر است به ترجمه مینو جواهری و چاپ انتشارات چلچله.

کتاب پیش رو به قلم استاد دانشگاه، نویسنده، منتقد ادبی و تاریخ نگار آمریکایی به رشته تحریر درآمده است و با تکیه بر تاریخ روسیه، اوکراین، اروپا و آمریکا به دنبال تبیین مشکلات سیاسی عصر کنونی و رد برخی افسانه ها است که آن ها را دربرمی گیرد. تاریخ همیشه تکرار می شود شاید این باوری است که به شکل گیری این کتاب منجر شده است تا با بررسی منابع اولیه کشورهای نام برده، الگوها و مفاهیمی استخراج شود که شناخت دوران معاصر را راحت تر ممکن کند و با احیای تاریخ امکان ارائه ی شرحی درست از خیر و شر را فراهم آورد. مبانی مطرح شده در کتاب کمک می کند تا دریابیم چه چیز را می شود تقویت کرد، چه چیز را باید بازسازی نمود و چه چیز را باید دوباره توانمند ساخت.

این کتاب در شش فصل به نگارش درآمده و هر فصل آن بر رویدادی خاص و سالی خاص متمرکز است؛ فصل نخست با عنوان فردگرایی و توتالیتاریسم، مبحث بازگشت اندیشه توتالیتر (2011) را بررسی می کند، فصل دوم که جانشینی یا شکست نام دارد به فروپاشی سیاست دموکراتیک در روسیه (2012) می پردازد، سومین فصل ادغام یا امپراتوری نام دارد و حمله روسیه به اتحادیه اروپا (2013) را به بحث می گذارد، چهارمین فصل با سرفصل تازگی یا دائمی، انقلاب در اوکراین و به دنبال آن حمله روسیه (2014) را مطالعه می کند، فصل پنج که حقیقت یا دروغ نام گرفته، گسترش داستان های سیاسی در روسیه، اروپا و آمریکا (2015) را بررسی می نماید و در نهایت فصل ششم تحت نام برابری یا الیگارشی انتخاب دونالد ترامپ (2016) را وامی کاود.

ادغام یا امپراتوری؟ آیا امپریالیسم جدید اوراسیایی روسیه اتحادیه اروپا را نابود خواهد کرد؟ یا اینکه ادغام اروپا به سرزمینی می رسید که در سال 1922 بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بود؟ این مسئله اروپا در سال 2013 بود. از آنجایی که مسکو در آن سال به طور مداوم به دنبال نابودی اتحادیه اروپا بود، کیف در حال نهایی کردن توافقنامه پیوستن به آن بود. اوکراینی ها خواهان این پیمان تجاری بودند، الیگارش ها می خواستند وارد بازارهای اتحادیه اروپا شوند، صاحبان مشاغل کوچک به دنبال حاکمیت قانون برای رقابت با الیگارشی ها بودند و دانشجویان و جوانان رویای آینده ای اروپایی را داشتند. اگرچه رئیس جمهور، ویکتور یانوکوویچ، تلاش زیادی کرد تا آن را نبیند، اما او فقط یک انتخاب داشت. اگر اوکراین توافقنامه همکاری با اتحادیه اروپا را امضا می کرد، نمی توانست به اوراسیای پوتین بپیوندد.

اوراسیائیست ها موضع روشنی گرفتند. دوگین از مدت ها پیش خواستار نابودی اوکراین بود. پروخانف در ژوئیه 2013 پیشنهاد داده بود که یانوکوویچ ممکن است مجبور به برکناری شود. در سپتامبر 2013، گلازیف گفت که اگر اوکراین به اوراسیا نپیوندد، روسیه می تواند به خاک اوکراین حمله کند. در نوامبر 2013، یانوکوویچ همه را شکست داد: او با امتناع از امضاء توافقنامه کامل شده انجمن، اوکراین را به اوراسیا وارد نکرد. در فوریه 2014 روسیه به اوکراین حمله کرد. سیاست مادام العمری روسیه درگیر سیاست اجتناب ناپذیر اروپایی بود. اروپایی ها نمی دانستند چه باید بکنند: اتحادیه اروپا هرگز در برابر آن مقاومت نکرده بود، چه رسد به مبارزه با آن. تعداد کم تر کسی متوجه بود که حمله به اتحادیه، حمله به کشورهای شکننده خودشان نیز بود. مسکو به تبلیغ علیه اتحادیه اروپا ادامه می داد. او معتقد بود سرانجام اوکراین تسلیم خواهد شد.

از آنجایی که آنها نتوانستند خطرات درگیری در اوکراین را درک کنند، اروپایی ها ثابت کردند که، نسبت به اوکراینی ها، در برابر حملات روسیه آسیب پذیرتر هستند.