کتاب مرغ سحر حاوی خاطرات پروانه بهار است به چاپ انتشارات جهان کتاب. این کتاب روایتگر داستان سفر دختر جوان شاعر بلند آوازه ایران، ملک الشعرای بهار، است که در ابتدا به دلیل بیماری پدر، همراه با او راهی سفری به خارج از مرزهای ایران می شود و همین سفر آغازگر یک جستجو و سفر درونی و تلاش برای خودسازی او می گردد. این خودسازی درونی پروانه منجر به دستیابی او به شخصیتی قدرتمند و ظلم ستیز هم چون پدرش می گردد و او را به ظرفیت جهان وطنی می رساند. بنابراین هنگامی که این دختر به همراه همسر و فرزندش راهی سفرهای خارجی می شود به یادگیری مداوم روی می آورد و از آنچه که فرامی گیرد برای مقابله با نژادپرستی و ایستادگی دربرابر تبعیض های جنسیتی بهره می برد و برایش تفاوتی ندارد که این فعالیت ها را در کدام گوشه ی این جهان به انجام برساند زیرا انسانیت است که در وهله نخست اهمیت دارد.

متن این کتاب با زبانی گرم و گیرا نوشته شده و از مبارزات و تلاش یک انسان برای دستیابی به آزادی و عدالت در قالب خاطراتی که روزگار او را به تصویر می کشند حکایت دارد.

یک روز صبح خانم پتی میسون، دوست و هم دانشگاهی ام، به من تلفن کرد و گفت: «پروانه، عده ای از زنان آمریکا مصمم هستند که انجمنی تشکیل دهند تا به زن ها برای ورود به عرصه سیاست کمک کند.»

از شنیدن این خبر بسیار خوشحال شدم؛ چون به این موضوع بسیار معتقد بودم. من و پتی همیشه می گفتیم که تا زن حقوق سیاسی نداشته باشد و در سیاست دخالت نکند، تبعیض در جامعه نسبت به او ادامه خواهد داشت ولو اینکه لایحه ای برای کمک به زن ها از تصویب مجلس گذشته باشد. در ضمن پتی از من خواست تا یک ماه قبل از کنفرانس با بقیه خانم ها کار کنم برای اینکه روز موعود جلسه انجمن بدون گرفتاری تشکیل شود.

من که آن موقع کتابدار یکی از کتابخانه های عمومی ایالت ویرجینیا بودم، یک ماه مرخصی گرفتم. پتی هم از کارش مرخصی گرفت. ما دو نفر با ده زن دیگر مقیم واشنگتن برای پی ریزی این کنفرانس برنامه ریختیم. در 1971، 72 زن به نمایندگی از تمام طبقات زنان آمریکا در واشنگتن دورهم جمع شدند و انجمن سیاسی زنان را افتتاح کردند.

کنفرانس در هتل استاتلر در شهر واشنگتن برگزار شد. همان هتلی که من و شوهر و پسرم در 1953، وقتی که به آمریکا آمدیم، یک ماه در آن زندگی کرده بودیم.

برای کنفرانس یک سالن بزرگ در هتل گرفته بودیم. این یک ماه که من با زنان آمریکایی از نزدیک کار می کردم، بیش از پیش به دانش و علاقه آنها پی بردم. بالاخره روز موعود رسید. 72 نفر زن که 71 نفر آنها آمریکایی بودند، با من که تنها زن خارجی بودم، کنفرانس را برپا کردیم.

هدف انجمن این بود: «سعی کنیم زنان را تشویق کنیم تا عده زیادی از آنها وارد سیاست شده و از طرف مردم انتخاب شوند، چه در انتخابات ایالتی و چه در دولت مرکزی. به زنانی که مایل هستند داخل سیاست شوند از هر لحاظ کمک شود.»