کتاب مردی که معمای بازار را حل کرد اثر گریگوری زاکرمن است به ترجمه مریم نیک پور و چاپ انتشارات هورمزد.

کتاب پیش رو پیرامون مردی به نگارش در آمده که به دلیل وجود نبوغی ویژه در ریاضیات که دیگر هم ردیفانش و افراد فعال در حیطه تجارت از آن بی بهره بودند توانست جایگاهی در تاریخ مالی مدرن کسب کند که هیچ سرمایه گذار دیگری تاکنون نتوانسته به آن دست یابد. جیمز سایمنز مردی است که این کتاب به او اختصاص یافته؛ او پس از کسب مدارج بالا در ریاضیات تصمیم گرفت حیطه ی کاری خود را رها کند و یک صندوق سرمایه گذاری برای تجارت کالاها و ابزارهای مالی تاسیس نماید. به دلیل ذهن تربیت شده اش در زمینه ریاضیات توانست مدل های ریاضیاتی پیچیده را برای تحلیل بازار به کار بگیرد و به نتایجی شگفت انگیز دست یابد. شیوه ای که او در اداره صندوق مالی اش به کار بست تا قبل از این به دلیل محرمانه بودن بسیار کم شناخته شده؛ زاکرمن در این کتاب بخش زیادی از الگوهای ریاضی و ذهن ریاضی سایمنز را به تصویر کشیده که پیش از این بی سابقه بوده؛ بعلاوه گریگوری تاریخچه ای از زندگی پرفراز و نشیب سایمنز و کارمندان او در اختیار گذاشته است.

تابستان 1997 بود و سایمنز احساس می کرد به چیزی خاص نزدیک است. صندوق پوشش ریسک مدالیون حالا بیش از 900 میلیون دلار بودجه داشت و بیشتر آن را برای قراردادهای آتی کالاها، ارز، اوراق قرضه و شاخص سهام هزینه می کرد. گروه هنری لائوفر، که تمام این سرمایه گذاری ها را انجام می دهد، روی شانس بود. استراتژی های کلیدی لائوفر، از جمله خرید در مناسب ترین روزهای هفته، همین طور در موقعیت ایدئال روز همچنان برنده ماندند. گروه سایمنز هم مهارت نقشه برداری از خط سیر دوروزه سرمایه گذاری های گوناگون را تکمیل کرد.

حالا سایمنز متقاعد شده بود که اوضاع گروه ده نفره پیتر براون و باب مرسر با استراتژی آربیتراژ آماری رو به بهبود است. سایمنز که تمام سال گذشته را با اندوه بی پایان مرگ پسرش دست و پنجه نرم کرده بود اکنون سرگرمی خوشایندی داشت. با اینکه سود خرید و فروش سهام در ماه فقط به چند میلیون دلار می رسید، همین کافی بود که سایمنز را به ادغام نووا با مدالیون ترغیب کند و صندوق پوشش ریسک واحدی ایجاد کند که تقریبا در هر سرمایه گذاری شرکت داشته باشد.

هنوز مانده بود تا سایمنز و تیمش معمای بازار را حل کنند. در 1997، مدلیون 21 درصد به دست آورده بود، کمی پایین تر از 32 درصد سال پیش، 38 درصد 1995 و جهش ناگهانی 71 درصدی 1994. سیستم مبادلات آن ها هنوز مشکلات جدی داشت. یک روز، خطای ورود داده موجب شد صندوق پنج برابر قراردادهای آتی همیشگی گندم بخرد و این قیمت را بالاتر برد. فردای آن روز، وقتی کارکنان خجالت زده وال استریت ژورنال را خواندند، دیدند تحلیل گران به جای اینکه نوسان قیمت را به خطای رنسانس نسبت بدهند، آن را دلیل ترس یک فصل برداشت نامناسب دانستند.

کمی بعد، برای خرید سهام به کمک پترسون مدل جدیدی پیدا کردند؛ اما این مدل به سود ناچیزی رسید و سایمنز را ناامید کرد.