کتاب ماکس وبر: سیاستمدار، دانشمند و فیلسوف اثر کارل یاسپرس است به ترجمه دکتر سیداسماعیل مسعودی و چاپ انتشارات پیله.

نویسنده اثر پیش رو در سال 1901 با ماکس وبر آشنا شد و تحت تاثیر او قرار گرفت، به گونه ای که حتی پس از مرگ ماکس وبر در سال 1920 هم چنان او را مردی برجسته می دانست و بزرگترین انسان آلمانی عصر خویش معرفی می کرد. یاسپرس پس از مرگ وبر خطابه ای در رثای او در دانشگاه هایدلبرگ ایراد کرد و در ادامه ی همین خطابه نوشته ای ارائه کرد که این اثر حاصل از برگردان فارسی ترجمه ی انگلیسی آن نوشته است. اثر حاضر شناختی اجمالی از ماکس وبر ارائه می دهد، از سیاستمدار، دانشمند، فیلسوف و انسانی برجسته که شکوه و عظمت انسانی را تجسم می بخشید و همواره جستجوگر حقیقت بود. او در عصر امپریالیسم می زیست و نگران مشارکت آزاد آلمان در تجارت بین المللی بود. وبر سهمی به سزا در فهم ما از پدیده های اجتماعی ایفا می کند و باوجود آنکه در زمانه ای می زیست که شرایط زندگی سیاسی آن دوران در زمانه ی کنونی ما به کلی متحول شده، اندیشه ی سیاسی اش اهمیت و اعتباری جاودانه دارد. ماکس وبر در اثر پیش رو از دیدگاه کسی که شناختی مناسب از او دارد در مقام یک سیاستمدار، در مقام یک دانشمند، در مقام یک فیلسوف و در نهایت در مقام انسان معرفی می شود و اندیشه، دیدگاه ها و رویکردش مورد مطالعه قرار می گیرد.

یادداشت ها، مقالات و نامه های ماکس وبر شامل پندها، بینش ها و استدلال هایی بود که اصلا عملیاتی نشدند. ممکن است سوال شود که آیا ژرف نگری سیاسی او که تقریبا همیشه با رویدادهای سیاسی تایید می شد، واقعا بازتاب دهنده توانایی سیاسی اوست.

هنگامی که وبر با دوستانش صحبت می کرد، آنها معتقد بودند که وبر رهبری است که کشورشان به او نیاز دارد. آنها در طول جنگ و با شدت بیشتر و بیشتر در طول انقلاب، مکررا ابراز تمایل کردند که او بایستی همه توان خود را برای به دست آوردن سکان هدایت جامعه به کار گیرد.

به نظر می رسد او آماده چنین اقدامی است. اما تنها در صورتی آماده است که فراخوانده شود. او خواهان قدرت نبود. اراده درونی معطوف به قدرتمندی یک مرد سیاسی را نداشت که بخواهد حکومت کند، زیرا زندگی اش اینگونه بود. تنها در لحظات دشوار آلمان آمادگی اش به اراده ای مثبت تبدیل می شد. اما حتی آن وقت هم منتظر می ماند. وقتی به صورت غیررسمی توسط دوستانش به برلین فراخوانده شد، به آنجا نرفت: «تنها در صورتی که چیزی برای انجام دادن از من بخواهید، نه صرفا برای دور هم نشستن و بحث کردن، به برلین خواهم آمد.»

به نظر می رسد که برخی اوقات گویی غریزه ای ناخودآگاه او را به سمتی هدایت می کرد که امور را به گونه ای تنظیم نماید که رهبران از کنار او عبور کنند. اما برای مثال، در سال 1919، او واقعا تمایل داشت که برای عضویت در شورای ملی انتخاب شود و هنگامی که مسئولان حزب دموکرات از انتخاب او ممانعت کردند شدیدا آزرده خاطر شد. درست است، یک بار در سال 1917، وقتی دوستی از او پرسید که چرا او هیچ کاری برای تشویق دولت به منظور استفاده سیاسی از خودش انجام نمی دهد؛ به صراحت پاسخ داد که تمایلی به این کار ندارد؛ او گفت: هر انسانی باید در سیاست کاملا هشیار باشد و هر ساعت از شب و روز از خودش مطمئن باشد؛ من نمی توانم به خودم اعتماد کنم؛ چون دچار اشتباه می شوم.