کتاب قطعات اخلاقی اثر جکمو لئوپاردی است به ترجمه فرید مهدوی دامغانی با پیشگفتاری از فبیوکرواتا و چاپ انتشارات تیر.

لئوپاردی فیلسوف، نویسنده و شاعر قرن نوزدهم ایتالیا است که فرصت زیادی برای زیستن در این دنیا نیافت. او در کتاب پیش رو که طی 24 فصل به نگارش درآمده مجموعه ای از نوشته های فلسفی پراکنده را جای داده که با زبانی تمسخرآمیز و طنزآلود نگارش شده اند. نویسنده در این نوشته ها از مباحث گوناگون سخن گفته و روند فکری خود و ایدئولوژی اش نسبت به مباحث جدی فلسفی و اخلاقی را نمایان ساخته است؛ به علاوه  او احساسات عمیق و آمیخته با شعرش را حفظ کرده و به دور از تکبر دانش و آگاهی حقیقی و شگفت آور و صمیمت واقع گرایانه را به خواننده یادآوری نموده است.

روح: …اما این را به من بگو: آیا «کمال» و «بدبختی»، بنا بر ذاتشان، چیز واحد و یکسانی هستند؟ و اگر دو چیز جداگانه هستند، آیا نمی توانی این را از آن دیگری جدا سازی؟

طبیعیت: می توان گفت که در روح انسانها و بدانسان نیز در روح تمام موجودات زنده دیگر، این تقریبا یک چیز واحد و تفکیک ناپذیر است؛ زیرا کمال موجود در روح، نشانگر قابلیت بیشتری برای به دست آوردن دانش از سوی آن روح است؛ همین دانش، با نشان دادن بدبختی نژاد بشر می تواند به عنوان شوربختی بزرگتری نامیده شود. بدانسان نیز هر قدر ارواح بیشتر می زیند، بیشتر به دوست داشتن خود گرایش پیدا می کنند؛ حال، طبیعت و شکل و نحوه این دوست داشتن خویشتن، به هر حالتی که می خواهد باشد از این رو است که افزایش میزان این عشق به خویشتن، شامل میل و اشتیاق بیشتری برای دست یافتن به حس «سعادت» می شود؛ به همان اندازه نیز اگر روح از آن «سعادت» محروم بماند، شامل بروز نارضایتی عمیق تری در آن روح می شود؛ این موجب می شود که به همان میزان نیز درد و رنج بیشتری را نسبت به تمام مصیبتها و فلاکت هایی که برایش پیش خواهد آمد احساس کند. تمام این چیزها در همان نظام آغازین و ابدی آفرینش جای دارد و من قدرت تغییر آنها را ندارم. از سوی دیگر، ظرافتی که در هوش بالایت و نشاط و شور و حالی که در نیروی تخیلت وجود دارد، تا حد زیادی مانع این خواهد شد که بتوانی بر خودت مسلط باشی. حیوانات به آسانی می توانند با کمک تمام قابلیت ها و نیرویشان به اهدافی که برای خود در نظر گرفته اند دست یابند. اما به ندرت پیش می آید که انسانها بتوانند تمام کارهایی را که «می توانند» به انجام رسانند به اجرا گذارند؛ زیرا آنها در هر نوبت، از سوی «عقل» و «نیروی تخیل» از اجرای این هدف بازداشته می شوند.