کتاب فرهنگ آثار ایرانی-اسلامی (جلد دوم) اثری است که به همت سید علی آل داود، احمد سمیعی و رضا سیدحسینی تهیه شده و از سوی انتشارات سروش به چاپ رسیده است.

فرهنگ ایرانی-اسلامی مجموعه ای چند جلدی است که هر جلد از آن به معرفی و توصیف آثاری ارزشمند که از نویسندگان ایرانی و یا نویسندگان دنیای اسلام از روزگار کهن تا کنون به جای مانده اند با ترتیب حروف الفبا اختصاص یافته است. تلاش بر این بوده تا اطلاعات نادرست به مخاطب عرضه نشود و از شاخ و برگ دادن بیهوده به مطالب و یا تکلف خودداری شود.

اثر حاضر که جلد چهارم این مجموعه است به آثاری اختصاص یافته که عناوین آن ها با حروف د (از دیوان آتش اصفهانی به بعد) تا س آغاز می شود. مقالاتی که در وصف و معرفی این آثار به نگارش درآمده اند همطراز نیستند اما همه در حد خود موثق، سودمند و از آراستگی فنی لازم برخوردارند.

دیوان جلال طبیب شیرازی. مجموعه سروده های جلال الدین احمد بن یوسف بن الیاس معروف به «جلال طیب»، شاعر و پزشک دربار پادشاهان اینجو و شاه شجاع مظفری در قرن هشتم هجری قمری. تولد او در شیراز در حدود اوایل قرن هشتم هجری قمری. تولد او در شیراز در حدود اوایل قرن هشتم و وفات او در همان جا در 795 یا قدری زودتر بود. اجدادش از خواف به شیراز آماده بودند و به همین جهت جلال را به خواف نیز نسبت داده اند. وی در شعر هم به «جلال» و  هم به «طبیب» تخلص می کرد. پاره ای از اشعار دیوان او در تذکره ها و جنگها ثبت شده است. پاره ای از اشعار جلال عضد و جلال شاه الخوافی که هر دو معاصر طبیب بودند، از جمله قصیده ای با ردیف «استر» که در تذکره عرفات العاشقین تقی الدین اوحدی آمده و در مدح تاج الدین عراقی وزیر شاه شیخ ابواسحاق است، به غلط به وی نسبت داده شده است. ممدوح جلال بیشتر شاه شیخ ابواسحاق بود. در نسیب قصیده بلندی که جلال در مدح شاه سروده است سیری خیالی در عالم صغیر و عالم کبیر می کند و بدین نحو آشنایی خود را با علم و حکمت به ما نشان می دهد. غزلیات جلال و طبیب هم از حیث مضامین و هم از لحاظ وزن و قافیه شبیه غزلیات سعدی است. در دیوان او علاوه بر قصاید و غزلیات یک ترجیع بند و چندین رباعی و قطعه هم وجود دارد. نسخه نسبتا جامعی از دیوان اشعار جلال طبیب در مجموعه ای خطی در کتابخانه خدیوی مصر (تحت شماره 1428)  وجود دارد و عکس آن مجموعه نیز در کتابخانه مجتبی مینوی در تهران (شماره 245) نگهداری می شود.