کتاب فراطبیعی 1 (دیگر هرگز)، اثر کیث آر.آ. دی کندیدو است با ترجمه ی نجلا محقق و چاپ انتشارات ویدا.

کتاب حاضر داستانی تخیلی و فانتزی را روایت می کند که شخصیت های اصلی آن دو برادر به نام های سم و دین هستند. آنها با ماشین خود به هتلی در شهر نیویورک رفته اند تا در مورد قتل های مرموز، اتفاقات عجیب و غریب و پرونده های قتلی که روزانه در آن شهر باز می شود تحقیق و بررسی کنند؛ در هر روز حدود 50 قتل در این شهر به وقوع می پیوندد. هرچند که زندگی در شرایط جدید برای سم و دین ساده به نظر نمی آید اما یک مسئله محال هم نیست؛ زیرا پدرشان همیشه به آنها آموخته است که چگونه باید در شهرهای مرموز زندگی کنند و چگونه با نیروهای فراطبیعی مبارزه کنند تا از شر آنها نجات یابند.

دین تکانی به خود داد. می دانست نمی تواند اجازه بدهد رویش تاثیر بگذارد. یک کار در دستشان بود، در واقع دو تا کار.

نگاهی به رادیوی ساعت دار کنار تخت مهمان انداخت که نشان می داد 6:30 صبح است. صدای موتوری با توان بالا را شنید که نیاز به تنظیم داشت. به طرف پنجره رفت و پرده های رنگ روشن را کنار زد. ماشین دو دیفرانسیلی مانفرد را دید که دنده عقب از مسیر ماشین رو بیرون می رفت. وقتی متوجه شد یک راست به طرف جلوی ایمپالامی رود که هنوز تا حدی سر راه بود، قلبش فرو ریخت، ولی مانفرد در آخرین لحظه فرمان را به سمت راست چرخاند. در حالی که دو لاستیک سمت چپ در مسیر ماشین رو باقی مانده بودند، دو لاستیک سمت راست با صدا از روی لبه جدول رد شدند و ماشین روی آسفالت تیره خیابان رفت.

دین در حالی که خود را مجبور می کرد دوباره عادی نفس بکشد برگشت و به تخت درهم ریخته نگاه کرد. «هیچ راهی نداره دوباره بتونم بخوابم.»

با اینکه برایش زجر آور بود در این ساعت بیدار شود، به نظر می رسید چاره ای ندارد. به علاوه، بهترین قهوه دنیا در انتظارش بود.

بعد از یک دوش آب داغ در وان پایه دار به شدت با حال مانفرد، آخرین لباس های تمیزی را که داشت پوشید و به خود سپرد از مانفرد بپرسد نزدیک ترین لباسشویی سلف سرویس کجاست و بعد به دنبال قهوه پایین رفت و سر راهش یادداشت های بابا را هم برداشت. البته بعد از آماده شدن قهوه مجبور بود بررسی دقیق تری روی مجموعه صفحات گرامافون مانفرد داشته باشد. دیشب یک نگاه انداخته بود… خب، قبول، بیشتر از یک نگاه. سم به خاطر اینکه فقط میدان الکترومغناطیس اتاق نشیمن را بررسی کرده و باقی خانه را نادیده گرفته بود سرش داد زد و تا این حد پیش رفت که تقریبا دستگاه سنجش میدان را از دستش کشید.