رمانی است به قلم بهاء طاهر و ترجمه خدیجه رسولی با چاپ انتشارات افراز، برنده جایزه بهترین رمان سال مصر در سال 1995 و برنده جایزه ادبی آلزیاتور ایتالیا در سال 2008. طاهر نویسنده ای مصری است که در سال 2008 نخستین جایزه بین المللی داستان عرب را به خود اختصاص داد، او تا مدت ها به دلیل ممنوع القلم شدن مجبور به ترک دیار خود و مترجمی در دیگر کشورها شد، مدتی به عنوان مترجم سازمان ملل متحد مشغول به کار شد و هم اکنون در مصر زندگی می کند. عشق در تبعید داستانی تخیلی است که پاره از اتفاقات حقیقی را در خود جای داده، ابعاد فاجعه صبرا و شتیلا به خوبی در این اثر نمایان شده و تحسین و تشویق بسیاری از منتقدین و بزرگان ادبی را به خوب جذب کرده است. داستانی که در بستر عشق راوی داستان به زنی اروپایی شکل می گیرد و ظلم موجود در جامعه و احساس نیاز به رفع آن را به خوبی ترسیم می کند.

در ابتدای جوانی، وقتی در دانشکده ی ادبیات بودم و روخوانی ادبیات زبان های خارجی را یاد می گرفتم، عبارتی که رمان آنا کارنینا با آن شروع می شد، شگفت زده ام می کرد:

همه ی خانواده های خوشبخت شبیه هم اند، اما هر خانواده ی تیره بختی، در تیره بختی خود منحصر به فرد است.

از خودم می پرسیدم چرا تولستوی رمان بزرگش را با این فلسفه ی بی سر و ته شروع کرده؟…

حالا آخر عمری می فهمم که حق با او بود. چیز زیادی از خانواده های خوشبخت نمی دانم؛ نمی دانم که شادی هایشان شبیه هم هست یا نه، ولی می دانم که بدبختی زخمی در روح است. اگر از کودکی آغاز شود، تا همه ی عمر ادامه پیدا می کند. می فهمم زخمی پیدا نمی شود که شبیه دیگری باشد؛ ولی از خودم این را هم می پرسم –حتا اگر این زخم ها شبیه هم نباشند- آیا این چیز حک شده بر جان ما نشانه ای نیست که با آن بعضی از ما بعضی دیگر را می شناسند؟… آیا ما نیز شبیه هم نیستیم؟