اثری است از مارکو مایوکی به ترجمه صالح طباطبایی و چاپ انتشارات روزنه. مولف این کتاب در هشت فصل مجزا که از جمله آن ها می توان به “هیجانات و طراحی”، “ادراک و هیجان”، “استعاره و طراحی”، “فرآیند طراحی” و… اشاره کرد به بررسی نقش علوم اعصاب شناختی در رشته طراحی روی آورده و با بیان مثال های گوناگون به تطبیق عملی نظریه های مرتبط در این رشته پرداخته است.

می توان نقاشی کردن را به کسی آموخت، و به او یاد داد که چگونه از رنگ های روغنی استفاده کند و قواعد مناظر و مرایا را به کار ببندد، و مانند این ها، ولی نمی توان به کسی آموخت که چگونه شاهکاری بیافریند. دلیلش آن است که هر قدر هم دانش مایه وری درباره دست مایه ها و فنون و شیوه های نقاشی داشته باشیم، عمدتا از چیستی هنر غفلت می ورزیم. در نگارخانه های رنسانس، استادی می توانست به شاگردش فنون و روش های هنری اش را بیاموزد تا دانش او را درباره اصول جاری و موضوعاتی از این دست ارتقا بخشد، ولی حتی این استاد نیز نمی توانست به شاگردش تعلیم دهد که شاهکاری پدید آورد، هرچند که شاگرد می توانست از روی مثال ها و با تقلید کردن از استادش چگونگی خلق شاهکار هنری را دریابد. اما جنبه های فنی و روش شناختی به خوبی پایه ریزی، و به شیوه ای نظام مند سازمان دهی و وصف می شد.

طراحی نیز وضع مشابهی دارد: مدارس طراحی مطالب زیادی درباره ابزارها و فنون تعلیم می دهند و مقادیر چشمگیری از معلومات فرهنگ عمومی ارائه می کنند، ولی نمی توانند یک استاد طراحی ایجاد کنند.