کتاب شنیدن شهر: چرا برای طراحی، برنامه ریزی و روایت یک شهر به شنیدن قصه هایش نیاز داریم؟، اثر لیونی سندرکاک و دیگران است با ترجمه ی  نوید پورمحمدرضا و چاپ انتشارات اطراف.

کتاب حاضر به معرفی روایت و ارتباط آن با شهر و علم شهرسازی می پردازد. مقالات کتاب از مهم ترین آثاری است که به کمک آن می توان نسبت متخصص و شهروند و شهرساز و شهر را تعریف کرد و به این مسئله پرداخت که چطور روایت می تواند مبنای یک برنامه ریزی و طراحی شهر باشد. کتاب با ارائه ایده ها و راهکارها و تجربه های مطرح شده، سعی دارد نشان دهد که میان روایت و شهر پیوند عمیقی وجود دارد که موجب برنامه ریزی و مدیریت شهرها می شود.

در خیلی از نقاط دنیا، نخبگان حکومتی می کوشند قصه هایی تازه برای شهرهایشان بنویسند و این قصه ها را بر هویت بازیگران کلیدی ای حک کنند که روابط اصلی شهر بسته به اقدامات آن ها است. در گام بعدی، آن ها می کوشند این قصه ها را در اقدامات حکمرانی شهری، که طیفی گسترده از شهرداری گرفته تا گروه های متکثر مردمی را در برمی گیرد، بگنجاند. چالش پیش روی شهرسازها این است که شیوه های تفکر و عمل ویژه ی خودشان را از نو پی بریزند تا بتوانند تدابیری خلاقانه برای نقد و تسهیل این قصه نویسی شهری فراهم آورند.

به نظر می رسد ابزارهای آموزشی و مفهومی در دسترس شهرسازها برای دست یازیدن به کاری همچون «قصه نویسی شهری»، آن گونه که هیلی تجسمش می کند، همچنان و به شکلی قابل ملاحظه، ناکارآمد و نابسنده هستند. آنچه موردنیاز است، تلاشی همه جانبه برای شکل دهی چارچوبی نظری و مفهومی است که به کمک آن بتوان به اقدامات بیش از پیش روایی در شهرسازی که در طول دهه های گذشته بسط و توسعه یافته اند، پرداخت، تحلیل شان کرد و به کارشان بست. مطالعه ی روایت های شهرسازی به مثابه ی روایت و با اتکا بر نظریه ی ادبی یا روایی تاکنون تاثیر نسبتا اندکی بر نظریه ی شهرسازی داشته است. از میان محققانی که روی نظریه های شهری روایی کار می کنند، کمتر کسی با آغوش باز به استقبال نظریه ی روایت رفته و از آن الهام گرفته است. اگر گسترش قابل توجه مطالعات روایی در علوم اجتماعی و انسانی را هم در نظر بگیریم، همه ی این ها تعجب برانگیزتر می شود. مفاهیم برگرفته از نظریه ی روایت می توانند بینشی تازه را با خود به قلمروی نظریه ی شهرسازی بیاورند، قلمرویی که سال ها درگیر تلاش هایی برای بسط چارچوب های مفهومی در جهت استفاده ی منسجم از پارادایم ها و کنش های گفتمانی و به طور مشخص جایگزینی روایت های کلان تمامیت خواه با روایت های «خرد»، محلی و نامحسوس بوده است. اما ابتدا ضروری است که توضیح دهیم منظور از «روایت» در بستر شهرسازی چیست.