کتاب سیر نشانه های ظهور در تاریخ تشیع اثر سیدمحمد موسوی عبادی است به چاپ انتشارات جمکران.

کتاب پیش رو پژوهشی است در سیر مطالعات مهدویت و مهدویت پژوهی که به بررسی سیر نشانه های ظهور در تاریخ تشیع می پردازد و از حوادث و اتفاقاتی که در طول تاریخ به عنوان نشانه هایی برای ظهور امام زمان قلمداد شده اند و حتی افرادی که در دوره هایی از زمان خود را امام زمان خوانده اند، حکایت می کند. این اثر بسیاری از شبهات را درباره ظهور و آن چه که خبر از نزدیک شدن آن دارد، پاسخ می دهد و با توجه به تغییرات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در طول تاریخ و با تکیه بر گزارش های تاریخی به بررسی روند دگرگون شدن نشانه های ظهور در منابع روایی متقدم و متاخر شیعه می پردازد و در جهت شفاف سازی ارتباط حوادثی که در طول تاریخ با نشانه های ظهور اشتباه گرفته شده اند، پیش می رود. مخاطب این اثر در می یابد که چطور مبحث مهدویت از گذشته های دور به صورت ساده و محدود مطرح شده و در گذر زمان به پیچیدگی و وسعت آن افزوده شده است. او متوجه می شود مراحل، علت ها، شروط و زمینه های اثرگذاری بر گستره مهدویت چه بوده است و چگونه مسئله ای با ماهیت ثابت به این شکل تطور یافته است.

در طول تاریخ اسلام، افرادی با دعوی سفیانی موعود بودن یا حتی بدون چنین مدعایی و فقط با این شهرت قیام کرده اند. متاسفانه بیشتر کسانی که درباره علایم ظهور سخن گفته اند، از بررسی این موارد یا حتی اشاره به آن ها غفلت ورزیده اند؛ در حالی که بررسی این روایات، لازمه نقد و بررسی روایات سفیانی است. حقیقت آن است که بسیاری از اخبار ظهور سفیانی را باید با ملاحظه گزارش های مدعیان سفیانی یا کسانی که از نسل ابوسفیان ظهور و قیام کرده، به «سفیانی» لقب یافته اند، تفسیر و بررسی کرد. نام و نشان این افراد که در عصر بنی امیه و بنی عباس آشکار شده اند، به این شرح است:

1.ابومحمد، زیاد بن عبدالله بن یزید بن معاویه سفیانی. پس از هشام بن عبدالملک، حکومت اموی به تدریج به اختلافات داخلی دچار شد. به دلیل بی لیاقتی ولید بن یزید بن عبدالملک (ولید دوم)، پسرعمویش، یزید بن ولید بن عبدالملک (یزید سوم) به مخالفت با او برخاست. خلیفه، ابومحمد، زیادبن عبدالله بن یزید بن معاویه سفیانی را خواست و برای نبرد با یزید سوم به دمشق گسیل کرد. وقتی ابومحمد سفیانی نزدیک دمشق رسید، یزید فردی را برای مقابله با او فرستاد، ولی کار آن دو به صلح انجامید و سفیانی به بیعت یزید تن داد. پس از آن، مدتی مردم حمص با سفیانی بیعت کردند، ولی یزید سوم، سلیمان بن هشام را به جنگ او فرستاد. سلیمان توانست سفیانی را همراه گروهی دستگیر و زندانی کند، اما هوادارانش او را آزاد و به طرفداری از مروان حمار با او بیعت کردند.

پس از چند سال عباسیان حکومت را در دست گرفتند. عبدالله بن علی، عموی سفاح، مامور تصفیه شام از امویان شد. در این زمان، ابومحمد به طمع حکومت، با این مدعا که سفیانی موعود است و می تواند دولت اموی را برگرداند، از مردم بیعت گرفت. در درگیری هایی که بین او و فرماندهان عبدالله صورت گرفت، گریخت و خلاف شیوه عباسیان، لباس سرخ بر تن کرد و مردم را به سوی خود خواند. عبدالله بن علی او را دنبال کرد. سفیانی متواری شده، به مدینه رفت. عامل عباسی این شهر با او جنگید و او را کشت.