کتاب سوسن خاکی و پرنده ی هوا، اثر سورن کی یر کگور است با ترجمه ی مصیب پیرنسری و چاپ انتشارات زرین اندیشمند.

مجموعه ی حاضر حاوی دو رساله فلسفی از کی یر کگور است. رسالاتی که در این کتاب گردآوری و ترجمه شده است شامل: «در باب تفاوت نابغه و رسول» و «سوسن خاکی و پرنده ی هوا» می باشد. کی یر کگور خود را نابغه می دانست و در کل نابغه هم بود، از این رو در رساله اول استعداد و قابلیت وجودی یک انسان نابغه مانند شکسپیر و افلاطون را با یک رسول مانند سنت پل قیاس می زند و در رساله ی دیگر، دو وجه نمادین از طبیعت «گل سوسن و پرنده» را مانند فرد مومن در نظر می گیرد. گل سوسن و سکوتش در بستر باغ و باغچه و پرنده ای که در آسمان در سکوت پر می زند، هر دو را به مومن تشبیه می کند که در راه دستیابی به ملکوت خداوند، باید سکوت را برگزیند.

از سوسن خاکی و پرنده ی هوا، همچون آموزگارانمان، بیاموزیم. سکوت یا تعلیم ساکت بودن.

به یقین وجه تمایز و توفق انسان بر حیوان و نیز بر گل سوسن، گفتار اوست. اما چون قدرت تکلم، مزیت انسان است نمی توان گفت که توان خاموش ماندن، هنر نیست یا صرفا هنری دون است. برعکس، چون انسان می تواند سخن بگوید، توان خاموش ماندن، هنری متعالی ست، زیرا وسوسه ی سخن گفتن، او را تحریک می کند. و ما این قابلیت را از معلمان خاموشی مثل سوسن و پرنده می آموزیم.

ابتدا به دنبال ملکوت خداوند و تقوای او باش.

اما این به چه معناست، من چه باید بکنم، یا تلاشی که سر به ملوک پروردگار ساید، چیست؟ آیا برای اثرگذاری، جایگاهی متناسب با استعدادها و قابلیت هایم بیابم؟ خیر، باید ابتدا ملکوت خداوند را بجویی. آیا باید همه داشته هایم را به فقیر بسپارم؟ پس از آن، باید خروج کنم و این رسالت را به جهانیان، اعلام نمایم؟ خیر، باید ابتدا ملکوت خداوند را بجویی. پس به یک معنا، کاری اصلا نباید بکنم؟ بله، کاملا صحیح است، به عبارتی، هیچ کاری نیست. و این عمیقا یعنی اینکه از خودت هیچ نمی سازی، در برابر پروردگار هیچی، و باید سکوت را بیاموزی. در این راه، سکوت سرآغاز جستن ملکوت پروردگار است.

پس به یک معنای خاص، فرد به سرآغاز عقب گرد می کند. فرد با سرآغاز شروع نمی کند، با آن همراهی می کند، و به آن عقب گرد می نماید. سرآغاز، هنر سکوت کردن است، و طبیعتی، سکوت کردن، هیچ هنر نیست. به این طریق سکوت کردن، و پیشاپیش پروردگار ساکت ماندن، سرآغاز خشوع خداست، خشوع خداوند، سرآغاز خردمندی ست، پس سکوت، سرآغاز خشوع خداوند است. و به همان علت که خشوع خداوند، چیزی بیش از آغاز خردمندی ست، پس سکوت هم بیش از خشوع پروردگار است. در چنین سکوتی، امیال و خواسته ها، از ترس پروردگار، سر به سکوت می گذارند و شکرگزاری گزاف خداوند به سکوت مبدل می شود.