کتاب روزی روزگاری (سرجو لئونه) اثر نوئل سیمسولو است به ترجمه نادر تکمیل همایون و مرجان شریفی خراسانی و چاپ انتشارات روزنه کار.

کتاب پیش رو حاصل گفتگو با فیلم ساز ایتالیایی توانمندی است که او را خالق ژانر وسترن اسپاگتی می دانند. این اثر در پی پانزده سال رفاقت و همراهی نوئل سیمسولو با سرجو لئونه که سینمادوستی واقعی و تمام عیار بود پدید آمده  و ضمن ارائه شرحی کوتاه از زندگی و احوالات او، در قالب پرسش و پاسخ دریچه ای به سوی افکار، اندیشه ها و زندگی کاری سرجو لئونه می گشاید و شناختی عمیق تر نسبت به او خلق می کند. مخاطب در این کتاب مسیری را که این کارگردان ایتالیایی طی دوران کاری اش در سینما از آغاز طی کرده مرور می کند، با فیلم های او آشنا می شود و از چگونگی دستیابی اش به شهرت می خواند.

پیش از ساختن مجسمه غول پیکر جزیره رودز ازدواج کردم. دختر کوچکی داشتم به نام رافائلا. نوزاد دیگری هم در راه بود: فرانچسکا. ما با پولی که از اولین فیلمم درآورده بودم و با پول فیلم سودوم و عموره زندگی می کردیم. ساختن هر فیلمی را قبول نمی کردم. در این دوران، وضعیت سینمای ایتالیا بحرانی بود. فیلم رابرت آلدریچ و یوزپلنگ ویسکونتی شرکت تیتانوس را ورشکست کرده بود. دیگر نمی شد فیلم های پرخرج ساخت. آلمانی ها دست به ساختن وسترن های اروپایی زده بودند. ما هم از آنان تقلید کردیم و حاصل کار مخلوط بی سر و تهی از فیلم های آمریکایی و آلمانی شد. اگر آلمانی ها اینطور فیلم ها را می ساختند، کاملا طبیعی بود. آن ها از یکی از نویسندگان خودشان الهام می گرفتند: کارل مای. هیچ ربطی به هالیوود نداشت. او نویسنده کلاسیکی بود که از فرهنگ عامیانه اش مایه می گرفت. ما اصلا چنین چیزی نداشتیم و به همین خاطر بود که وسترن های ما اصلا توفیقی نداشتند. در عنوان بندی های فیلم، فقط نام های آمریکایی می گذاشتیم. اسم های مستعار تا هویت واقعی کارگردان های اسپانیایی یا ایتالیایی درجه دهم پنهان بماند. تولیدات مشترکی میان آلمان، اسپانیا و ایتالیا به راه انداختیم. منتقدها متوجه قضیه نمی شدند. فکر می کردند با فیلم های درجه ده آمریکایی مواجه هستند که تهیه کنندگان برای فصل تابستان مفت آن ها را می فروشند. فیلم ها یکی پس از دیگری با شکست مفتضحانه ای روبرو می شدند و سینمای ایتالیا رو به موت رفت. در 1964 بحران بسیار شدید شد. دیگر هیچ بانکی حاضر نبود در تولیدات سینمایی پول بگذارد. معمولا در سه ماهه اول سال نزدیک به شصت فیلم تولید می شد. در ماه مارس 1964، حتی یک فیلم هم جلوی دوربین نرفت. به خودم گفتم اگر فیلم های اقتباس شده از آثار کارل مای در اروپا طرفدار دارد، پس می توان یک وسترن موفق ساخت.